مطالعات جدید روان شناسان نشان می دهد که مجازات و تنبیه برای دروغ گویی کودکان کارساز نخواهد بود و باعث نمی شود که این عمل دیگر تکرار نشده و یا حقیقت گفته شود.
برای دستیابی به نتیجه دقیق ، پژوهشگران تحقیقات جدیدی را روی 372 کودک بین سنین 4 تا 8 سال را انجام دادند. محققان این آزمایش ها را برای ارزیابی این کودکان در میزان دروغ گویی و نتایج پس از آن مورد بررسی قرار دادند. در این آزمایش هر کدام از این کودکان برای یک دقیقه تنها در یک اتاق قرار گرفتند به طوری که در اتاق یک اسباب بازی روی یک میز پشت سر کودکان قرار داشت. پژوهشگران به کودکان تاکید کرده بودند که حق ندارند زمانی که آن ها در اتاق تنها هستند به اسباب بازی دزدکی نگاه کنند.
در صورتی که کودک احساس ترس کرده و یا بداند که کار او مجازاتی دربر دارد احتمال کمتری وجود دارد تا حقیقت را بگوید. ویکتوریا تالوار (Victoria Talwar) سرپرست پژوهشگران معتقد است که مجازات و یا احساس ترس سبب تغییر رفتاری کودکان از دروغ گویی به راستگویی نمی شود در حالی که تهدید به مجازات و ترس ناشی از آن ، اثر معکوس داشته و کمتر احتمال دارد تا کودک به گفتن حقیقت ترغیب شود .
پس از یک دقیقه ای که کودک تنها بود، محققان به اتاق و پیش کودک باز گشتند و از او سوال کردند که آیا دزدکی به اسباب بازی نگاه کرده است یا نه ؟ قابل توجه است که پژوهشگران متوجه شدند که کمی بیش از دو سوم کودکان ( برابر با 67.5 درصد کودکان و یا به بیانی دیگر 251 کودک از 372 کودک مورد آزمایش قرار گرفته ) به اسباب بازی دزدکی نگاه کرده بودند و حقیقت را بیان نکردند. جالب توجه است که در آزمایش بعدی و برای بار دوم نیز دو سوم کودکانی که دروغ گفته بودند (167 کودک یا 66.5 درصد آنها)، مجددا در پاسخ به پژوهشگران دروغ گفته و حقیقت را پنهان کردند.
پژوهشگران در بررسی ها و تجزیه و تحلیل رفتار کودکان به این نتیجه رسیدند که در صورتی که کودک احساس ترس کرده و یا بداند که کار او مجازاتی دربر دارد احتمال کمتری وجود دارد تا حقیقت را بگوید.
ویکتوریا تالوار (Victoria Talwar) سرپرست پژوهشگران معتقد است که مجازات و یا احساس ترس سبب تغییر رفتاری کودکان از دروغ گویی به راستگویی نمی شود در حالی که تهدید به مجازات و ترس ناشی از آن ، اثر معکوس داشته و کمتر احتمال دارد تا کودک به گفتن حقیقت ترغیب شود .
لازم به ذکر است که کودکان زمانی که دروغ می گویند ، نمی دانند که پدر و مادر خیلی زود به حقیقت امر و دروغ آن ها پی خواهند برد و این مساله در دراز مدت و زمانی که بزرگ شوند ، بیشتر مشخص خواهد شد. موضوع قابل تامل و بسیار مهم در رابطه با موضوع فوق این است که اگر دروغگویی برای کودک عادت شود؛ یک عیب بزرگ برای وی محسوب شده و در عادات فردی و رفتارهایش در بزرگسالی نیز تاثیر خواهد داشت. بنابراین پدر و مادرها برای ایجاد شناخت درست از عمل خوب و عمل بد در کودک خود وظیفه ای سنگین بر عهده دارند. به اعتقاد کارشناسان بهتر است والدین به کودک خود در گفتن حقیقت کمک کنند و این که اگر کودکشان به آن ها دروغ گفت آن را یک جرم بزرگ به حساب نیاورده و به هیچ وجه کودک را مورد تنبیه قرارندهند چرا که با انجام این عمل نتیجه مطلوبی نخواهند گرفت.
از سوی دیگر متخصصین روان شناسی کودک اعتقاد دارند از آن جهت که کودکان در مراحل اولیه زندگی خود از رفتارهای پدر و مادر خود الگوبرداری می کنند بهتر است که والدین از ابتدا رفتارها و اعمال صحیح را به کودک خود آموزش دهند و در این میان یکی از بهترین آموزش ها ، انجام کار درست توسط خود والدین است تا کودک آن را حس کرده و به صورت عملی بفهمد نه این که فقط از لحاظ شنیداری آن را درک کند. والدین باید در هر حالتی به کودکان خود حقیقت را بگویند و این رفتار قطعا به راستگویی کودکان کمک می کند. والدین به یاد داشته باشند که بهبود بخشیدن روابط والدین با کودکان به مساله راستگویی کمک بسیار خواهد کرد.
خواندن داستان و یا شعرهایی با مضمون راستگویی و فواید آن و یا دروغ و عواقب آن می تواند کودک را به فکر کردن در این زمینه وادار کرده و سبب شود تا وی الگوی رفتاریش را تصحیح کند .
منبع: thehealth
ترجمه: فاطمه کردی
No tags for this post.