محققان مرکز سیستم های نوآوری اجتماعی در دانشگاه کوبه در این مطالعه بدنبال یافتن تأثیرات روش های فرزندپروری بر آینده کودک بودند.
در ژانویه 2016 نظرسنجی آنلاینی تحت عنوان "تحقیقات بنیادی برای رشد اقتصادی پایدار در ژاپن" انجام شد. پاسخ های 5 هزار مرد و زن ژاپنی درخصوص رابطه آنها با والدین در دوران کودکی با عباراتی مانند "والدینم به من اعتماد داشتند" یا "فکر می کنم خانواده ام علاقه ای به من نداشتند" مورد بررسی قرار گرفت.
با استفاده از این داده ها، چهار عامل کلیدی: علاقه، اعتماد، قوانین و استقلال شناسایی شدند. براین اساس، روش های فرزندپروری به 6 دسته تقسیم شدند.
حمایتی (supportive): سطوح بالا یا متوسط از استقلال، سطوح بالای اعتماد، سطوح بالای علاقه مندی به فرزند، بیشترین زمان صرف شده با خانواده
افرادی که با روش فرزندپروری حمایتی (supportive) بزرگ شده و از توجهات مثبت والدین بهره مند شده بودند، (در بزرگسالی) از موفقیت تحصیلی در دانشگاه، درآمد بالا و سطوح شادی بالاتری برخوردار بودند.
سخت گیرانه (strict): سطوح پایین استقلال، سطوح متوسط به بالا اعتماد، سطوح متوسط به بالا علاقه مندی به فرزند، قوانین متعدد
افراطی (indulgent): سطوح متوسط یا بالا اعتماد، عدم سخت گیری، حداکثری زمان صرف شده با خانواده
بی قید (easygoing): سطوح پایین علاقه مندی به فرزند، عدم سخت گیری، زمان کم صرف شده با خانواده، قوانین کم
خشن (harsh): سطوح پایین علاقه مندی به فرزند، سطوح پایین استقلال، سطوح پایین اعتماد، سخت گیری
متوسط (average): سطوح متوسط در تمامی عوامل
نتایج بدست آمده نشان داد، افرادی که با روش فرزندپروری حمایتی (supportive) بزرگ شده و از توجهات مثبت والدین بهره مند شده بودند، (در بزرگسالی) از موفقیت تحصیلی در دانشگاه، درآمد بالا و سطوح شادی بالاتری برخوردار بودند.
در مقابل، افرادی که با روش فرزندپروری سخت گیرانه (strict) بزرگ شده و والدین آنها از ترکیب توجهات زیاد به همراه نظم و انضباط دقیق برای تربیت آنها استفاده کرده بودند، (در بزرگسالی) از موفقیت تحصیلی در دانشگاه، درآمد بالا، اما سطوح پایین تر شادی و استرس بالا برخوردار بودند.
نتایج این پژوهش در قالب مقاله ای در نشست موسسه تحقیقاتی اقتصاد، تجارت و صنعت (RIETI) ژاپن ارائه شد.
منبع: sciencedaily
ترجمه: معصومه سوهانی
No tags for this post.