زنبورهای عسل از مجموعه ای از نشان های بصری و شیمیایی برای پیدا کردن شهر گل ها استفاده می کند اما با توجه نتایج به دست آمده از پژوهش های جدید، آنها همچنین قادر به شناسایی سیگنال های ضعیف الکتریکی ساتع شده توسط گل ها نیز هستند.
زنبورها از یک گیرنده مکانیکی استفاده می کنند که نمی توان آن را اتصال مستقیم الکتریکی به سیستم حسی دانست. آنها حرکات مکانیکی موهایشان را به عنوان واسطی کاملا نارسانا استفاده می کنند. هوا نمی تواند به خوبی الکتریسیته را هدایت کند بنابراین این موها در پاسخ به میدان مغناطیسی یاد شده حرکت می کنند که بعدا موجب تکان های عصبی از سلول های موجود در انتهای موها می شود
گرگوری ساتون؛ مهندس بیومکانیک، در این باره توضیح می دهد که: «ما درباره رنگ ها صحبت نمی کنیم بلکه در حقیقت درباره میدان الکتریکی ساکن سخن می گوییم.» میدان الکتریکی ساکن در واقع دقیقا همان چیزی است که هنگام باردار کردن بادکنکی توسط موهای سر ایجاد می شود. این بار الکتریکی ساکن که همانند موی انسان بر روی گلبرگ های گیاهان نیز وجود دارد زنبورها را نیز به خود جذب می کند.
اریکا مارلی به عنوان یکی از راهبران این تحقیق در این باره بیان کرد که: «چیزی که ما در زنبورها به وجود آن پی بردیم این است که آنها از یک گیرنده مکانیکی استفاده می کنند که نمی توان آن را اتصال مستقیم الکتریکی به سیستم حسی دانست. زنبورها حرکات مکانیکی موهایشان را به عنوان واسطی کاملا نارسانا استفاده می کنند. هوا نمی تواند به خوبی الکتریسیته را هدایت کند بنابراین این موها در پاسخ به میدان مغناطیسی یاد شده حرکت می کنند که بعدا موجب تکان های عصبی از سلول های موجود در انتهای موها می شود.»
میدان های الکتریکی یاد شده بسیار محدود و کوچک هستند و حس شدن آنها توسط زنبور ها بسیار عجیب است. البته توزیع بار الکتریکی در گلبرگ های گونه های مختلف گل ها با یکدیگر متفاوت است بنابراین می توان انتظار داشت که توزیع بار الکتریکی دو گل از گونه یکسان با یکدیگر برابر باشد.
منبع: pri
ترجمه: آناهیتا عیوض خانی
No tags for this post.