در ابتدا صداگذاری و استفاده از موسیقی زنده، در فیلم ها استفاده شد و رفته رفته پس از آنکه فیلم‌ها دو یا چند حلقه‌ای شد، سالن‌های پخش فیلم به فکر حضور «صدا» هم افتادند.
سرانجام در بیست و ششم ژوئن 1927، یكی از دست اندركاران امور سینما و متخصص فنی آمریكا به نام «جان سابتیل» موفق شد صدای گفتگوی بازیگران را نیز در بین دیگر صداها وارد كند. اولین فیلم ناطق جهان «خواننده جاز» نام داشت. سیستم صدای فیلم خواننده جاز به این شکل بود که صدا روی یک صفحه ضبط شده بود و هم‌زمان با حرکت لب‌ها پخش می‌شد.هرچند به غیر از سرودهای این فیلم، سایر سکانس‌ها صامت بود، اما این اتفاق جدیدی در سینما بود و با گسترش آن از آمریکا به سایر کشورها، شکل و شمایل جدید و کامل‌تری به خود گرفت.
در بسیاری از سالن‌های نمایش دوران صامت از دستگاه‌های ارگ بسیار بزرگ استفاده می‌شد که علاوه بر تقلید صدای سازها، برخی از اصوات دیگر مثل صدای بوق، سوت قطار و … را نیز با آن می‌ساختند.
سینما به عنوان یک ابزار ارتباطی
دکتر امیدعلی مسعودی عضو هیات علمی دانشکده ارتباطات دانشگاه سوره در گفت و گو با خبرنگار سیناپرس در رابطه با ایجاد صدا در سینما گفت: پدیده سینما و صدا سیر تکاملی داشتند، به این معنا که مانند بسیاری از اختراعاتی که به دست بشر انجام شد، مخترعان تلاش می‌کردند تا کیفیت فنی دستگاه پخش و فیلم‌برداری را بهبود بخشند.
وی افزود: از سوی دیگر فیلمسازان سعی می‌کردند از این وسیله به عنوان یک ابزار استفاده کنند و این ابزار نیاز داشت که هرچه جذاب تر باشد. بر این اساس، در دوران سینمای صامت، موسیقی تلاش می‌کرد جای احساسات یا حتی گفت و گو ها را بگیرد. از این رو کاربرد صدا در کنار دیگر عوامل می‌توانست بیشترین، جذابیت را ایجاد کند.
مسعودی در ادامه گفت: هنر سینما از همان روزهای اول پول‌ساز بودن خود را اثبات کرد. سرمایه گذاران نیز از این فرصت استفاده کرده و ظرف مدت کوتاهی «سرمایه» در سینما نقش اساسی پیدا کرد.
وی تصریح کرد: البته نمی توان منکر نقش اساسی سینمای صامت در ارتباطات و تکنولوژی شد چرا که، در ابتدا این حرکت فیزیکی واقعی بود که تماشاگر آن را بر روی پرده می‌دید.
سینما نیز مانند بسیاری از تکنولوژی ها و وسایل ارتباط جمعی در دست سرمایه داران و به عنوان ابزاری برای تاثیر بر افکار عمومی مورد استفاده قرار می گیرد که البته ناطق بودن آن تاثیر آن را صدچندان می کند.
این استاد دانشگاه در ادامه صحبت هایش به تفکر بازن در رابطه با سینما پرداخته و در رابطه با عملکرد آن گفت: بازن در مورد سینما از تعبیر مومیایی کردن استفاده می‌کرد، ابزاری که واقعیت را مومیایی می‌کند، و همواره می‌کوشد همزاد جهان را جانشین جهان کند و از دیدگاه وی تصویر اشیا عبارت است از تصویر مومیایی زمان آنها و تقلید عکاسانه‌ای که با بازتولید زمان در می‌آمیزد.
وی تصریح کرد: از این رو شاید بهتر بتوانیم به این نکته برسیم که سینما نیز مانند بسیاری از تکنولوژی ها و وسایل ارتباط جمعی در دست سرمایه داران و به عنوان ابزاری برای تاثیر بر افکار عمومی مورد استفاده قرار می گیرد که البته ناطق بودن آن تاثیر آن را صدچندان می کند.
بر اساس این گزارش، فیلم «دخترلر» اولین فیلم ناطق سینمای ایران بود كه در اوایل سال 1312 شمسی به نویسندگی و بازیگری و كارگردانی «عبدالحسین سپنتا» در بمبئی هند شروع به فیلم برداری شد و پس از اتمام كار، در سال 1313 شمسی در تهران روی پرده رفت.
گزارش: هانیه حقیقی
No tags for this post.