از این رو محققان برزیلی روش جدیدی از ارائه دقیق دارو را معرفی کرده‌اند که سلول‌های سالم را در امان نگه می‌دارد. دانشمندان مرکز ملی تحقیقات مواد و انرژی(CNPEM) و دانشگاه ایالتی کمپیناس یک رویکرد جدید را توسعه داده‌اند که از نانوذرات سیلیکا برای حمل داروی کورکومین به منظور درمان سرطان پروستات استفاده می‌کند.این ذرات با ویتامین فولات پوشش داده شده‌اند که به طور طبیعی به سمت سلول‌های تومور کشیده می‌شوند.
نتایج این تحقیق تاکنون بسیار چشمگیر بوده است. این نانو ذرات در آزمایشات درون آزمایشگاهی حدود 70 درصد سلول‌های تومور پروستات را از بین بردند و تنها 10 درصد از سلول‌های سالم این بافت آسیب دیدند.سلول‌های تومور به دلیل متابولیسم منحصربفردشان از 200 برابر گیرنده فولات بیشتر بر روی سطح خود نسبت به سلول‌های سالم برخوردارند. از این رو، نانوذرات پوشش یافته با این ویتامین به سمت سلول‌های هدف خود کشیده شده و با سلول‌های دیگر کاری نداشتند.
دلیل انتخاب سیلیکا و فولات این بود که برخی داروها در زمان انتقال با آب، مایعات زیستی و خون، غیرقابل حل باقی می‌مانند و آن‌ها این مشکل را حل می‌کنند.
محققان سپس روشی را برای قرار دادن دارو در منافذ نانوذرات سیلیکا در زمان تولید ترکیب ابداع کردند. مولکول‌های دارو بیشتر بین منافذ قرار می‌گیرند زیرا نسبت به محلولی که در آن پراکنده می‌شوند، محیط‌های باثبات‌تری هستند.علاوه بر آن، سیلیکا یک پایه جامد است زیرا اجازه می‌دهد واکنش‌ها بر روی سطح آن به سادگی رخ دهند که آن را نسبت به لیپوزوم‌ها برتر کرده است. این مواد معمولا برای پوش‌دهی داروهای مختلف سرطانی استفاده می‌شوند اما اجازه نمی‌دهند ویتامین فولات بر روی سطح آن‌ها قرار بگیرد.
محققان همچنین تغییراتی در ساخت مولکول‌های نانوذرات ایجاد کردند تا با مولکول‌های دارو سازگاری داشته باشند. در این روش، آن‌ها از محلول جدا شده و مقادیر بیشتری از دارو را که در منافذ آن‌ها قرار دارد، با خود حمل می‌کنند.دانشمندان اکنون در حال بررسی موانع این روش در زمان آزمایش در محیط آزمایشگاهی هستند. موانع اصلی با پروتئین‌هایی مرتبط بودند که در خون وجود دارند و در تماس با سیلیکا، سطح خود را پوشانده و از شناسایی فولات جلوگیری می‌کنند.
محققان برای غلبه بر این مانع بر کاربردی کردن نانوذرات با دستکاری سطح مولکول‌ها متمرکز شدند تا آن‌ها بتوانند چندین کارکرد را در یک زمان بدست بیاورند. به گفته دانشمندان، با درک تعاملات بین پروتئین‌های موجود در خون و سطح نانوذرات، آن‌ها خواهند توانست روش‌هایی را برای جلوگیری از تحت تاثیر قرار گرفتن مواد افزودنی و از بین رفتن عملکرد آن‌ها ایجاد کنند. به این شکل، عملکرد نانوذرات مسدود نشده و می‌توانند جایگزینی قابل دوام برای شیمی‌درمانی بدون بیشتر عوارض جانبی آن باشند. این تحقیق در مجله Langmuir منتشر شده است.