در فاصله سال‌های 1989 تا 1994، شما با حضور در دولت کنیا، مبارزه‌ای جدی را علیه قاچاقیان عاج فیل انجام دادید و حتی محیط‌بانان را نیز مسلح کردید. این رویکرد چه نتایجی به همراه داشت؟
ما می‌خواستم بر بازار تاثیر بگذاریم. در آن زمان این ایده را مطرح کردم که باید عاج‌های مصادره شده از قاچاقیان را آتش بزنیم. بازتاب گسترده این اقدام سبب شد که کنوانسیون تجارت بین‌المللی گونه‌های در معرض انقراض (CITES) خرید و فروش عاج فیل را غیر قانونی اعلام کند. به این ترتیب بود که میزان فیل‌های کشته شده برای به دست آوردن عاج در پایان سال 1990 به حدود 100 راس کاهش یافت و البته حدود یک دهه نیز در همین حدود باقی ماند.
پس چه چیزی سبب شد که شکار فیل برای عاج آن دوباره افزایش یابد؟
با کاهش شکار غیرقانونی، هنوز هم مقادیری عاج در انبارهای برخی شرکت‌ها وجود داشت و برخی از کشورهای آفریقایی نظیر زیمبابوه و بوتساوانا نیز عاج فیل به بازار می فرستادند. این شرکت‌ها و کشورها توانستند کنوانسیون بین‌المللی گونه‌ای در معرض انقراض را راضی کنند که ممنوعیت ایجاد شده را ملغی کند. به این ترتیب بود که به سرعت روند کشتار فیل‌ها در کنیا افزایش یافت، قیمت عاج به شدت بالا رفت و باندهای زیادی فعالیت گسترده برای قاچاق عاج را از سر گرفتند.
چند هفته پیش بود که دولت کنیا در اقدامی مهم، حدود 105 تن عاج فیل را در آنش سوزاند. این مراسم که در حضور مقامات عالی رتبه چندین کشور آفریقایی دیگر به انجام رسید، پیام مهمی را برای قاچاقیان عاج به همراه داشت.
چرا تصمیم گرفتید این حجم زیاد از عاج فیل را در یک مراسم بزرگ بسوزانید؟
احساس می‌کردم بسیاری از افرادی که خریدار عاج فیل در چین و یا سایر کشورها هستند، نمی‌دانند که این اقدام چه تاثیری بر جمعیت فیل‌ها دارد. شاید این مشتریان فکر کنند که این عاج‌ها از فیل‌هایی که به صورت طبیعی مرده‌اند به دست می‌آید. به همین دلیل تصمیم گرفتیم محموله‌ای با ارزش حدود 100 میلیون دلار را بسوزانیم تا به این ترتیب، توجه جهانیان به این مساله معطوف شود.
آیا مردم کنیا هم خودشان این قدر به حیات وحش کشورشان اهمیت می‌دهند؟
در طی ده سال گذشته، برخی از معروف‌ترین شبکه‌های تلویزیونی جهان، برنامه‌هایی مستند را در مورد حیات وحش کنیا تهیه کردند. هیچ کدام از این برنامه‌ها تا مدتها در کنیا به نمایش در نیامد. بنابراین ما تصمیم گرفتیم هر طور شده این مستندها را تهیه و در تلویزیون ملی کنیا پخش کنیم. اکنون مدتی است که این برنامه‌ها را مردم کنیا می‌بینند و البته واکنش به آن نیز بسیار چشمگیر بوده است. برای نمونه، مدتی پیش چند شیر وارد محدوده شهری در کنیا شدند، اما بلافاصله مردم با فرستادن پیام‌هایی نظیر «به این شیرها آسیب نرسانید» به این مساله واکنش دادند.
بسیاری از مردم کنیا در نواحی روستایی زندگی می‌کنند. آیا برای این مردم هم فکری کرده‌اید؟
بسیاری از مردم در کنیا در حال نقل مکان به نواحی دارای انبوهی از حیوانات وحشی هستند. به همین دلیل است که هر ساله عده زیادی از مردم به خاطر حیواناتی نظیر فیل، بوفالو و کوریکودیل کشته شده و البته بسیاری از محصولات کشاورزی نیز به خاطر حیوانات مختلف وحشی از بین می‌رود. من به شدت بر این باورم که باید پارک‌های ملی با استفاده از حصار (فنس) از مناطق روستایی جدا شود تا به این ترتیب تا حد امکان جلوی این مشکلات گرفته شود.
اما آیا این راه حل بیش از اندازه پرهزینه نیست؟
بله. اما واقعیت این است که بهترین راه حل در موقعیت کنونی به شمار می‌رود. ما قصد داریم از چند موسسه بین‌المللی وام بگیریم تا هزینه‌های آن را تامین کنیم. این حصارکشی سبب می‌شود که بهتر بتوانیم قاچاقیان و شکارچیان غیرمجاز را نیز شناسایی کنیم، زیرا در بسیاری از موارد این افراد خود را چوپان معرفی می‌کنند و در نتیجه شناسایی آنها دشوار می‌شود.
منبع: مجله ساینتیفیک امریکن
ترجمه: صالح سپهری فر
No tags for this post.