از نگاه این سازمان، مهم نیست که این روش‌های درمانی، از طریق علم روز قابل‌شرح باشد، بلکه در طب سنتی، باور مردم یک مرزوبوم نسبت به اثربخشی یک درمان خاص اهمیت دارد.
اگرچه نمی‌توان تاریخ دقیقی از رواج طب سنتی در زندگی ایرانی‌ها پیدا کرد، اما گفته می‌شود طب سنتی از زمان پارت‌ها در ایران رواج یافته است. صحبت قاطع درباره اولین و قدیمی‌ترین طبیب ایرانی در این حوزه نیز بسیار مشکل است. بر اساس شنیده‌ها، اولین پزشک ایرانی «تریتا» نام داشته که درمانگر قابل و شناخته‌شده‌ای نیز در عصر خود به‌حساب می‌آمده است. پس‌ازآن، انواع و اقسام طب‌ها در ایران رواج پیدا کرد که البته برخی از این طب‌های رایج در اعصار پیشین از ممالک همسایه ایران، الگوبرداری شده بود.
حدود هزار سال پیش، مصادف با عصر ابن‌سینای بزرگ را باید اوج قدرت طب سنتی ایرانی به‌حساب آورد، طوری که در این عصر و حتی تا چندین سده بعد، بسیاری از علاقه‌مندان علم طبابت، به ایران مهاجرت می‌کردند تا از علم طبیبان ایرانی بهره‌مند شوند.
حدود هزار سال پیش، مصادف با عصر ابن‌سینای بزرگ را باید اوج قدرت طب سنتی ایرانی به‌حساب آورد، طوری که در این عصر و حتی تا چندین سده بعد، بسیاری از علاقه‌مندان علم طبابت، به ایران مهاجرت می‌کردند تا از علم طبیبان ایرانی بهره‌مند شوند.
با قدرت گرفتن طب نوین در قرن نوزدهم و بیستم میلادی، رفته‌رفته تأثیر جهانی طب سنتی ایران نیز کمرنگ شد تا جایی که طب سنتی ایران در داخل کشور نیز تحت تأثیر طب نوین غربی قرار گرفت. این فرآیند تا آنجا پیش رفت که اکنون در قرن بیست و یکم میلادی، طب نوین به‌عنوان اولین و رایج‌ترین شیوه درمانی در ایران استفاده می‌شود و طب سنتی با قدمتی بیش از دو هزار و 500 سال به حاشیه رفته است.
جالب است در کشورهایی مانند هند، پاکستان و چین که طب سنتی نیز در این کشورها ریشه‌دار و کهنه است، به‌خوبی توانسته‌اند طب سنتی را احیا کنند و از ظرفیت دو طب سنتی و نوین، به‌عنوان دو درمان مکمل در کنار همدیگر بهره ببرند.
گزارش:مریم طالبی
No tags for this post.