چینی‌ها برنامه فضایی خود را آهسته و پیوسته به‌پیش می‌برند.
چین که برنامه فضایی سرنشین دار خود را با اعزام آزمایشگاه و ایستگاه‌های مداری تیانگونگ 1 و 2 به‌پیش برده است، اکنون جزییاتی از نسخه سوم این ایستگاه ملی فضایی را منتشر کرده است. ایستگاهی که قرار است در سال 2022 تکمیل‌شده و کار خود را آغاز کند.
به گزارش پاپیولار ساینس، بر اساس چند اسلاید از پاورپوینت مربوط به ساختار این ایستگاه فضایی اکنون درک بهتری از ساختار این ایستگاه وجود دارد.
مطابق برنامه آژانس فضایی چین قرار است این ایستگاه پس از تکمیل به‌طور منظم مورد بازدید فضانوردان چینی قرار بگیرد. این فضانوردان از کپسول‌های شنزهو استفاده خواهند کرد و برای ارسال محموله به آن از کپسول‌های بدون سرنشین تیانژو (Tianzhou) استفاده خواهد شد. سیستم حمل‌ونقل مداری که به‌طور قابل‌توجهی مشابه سامانه‌های مداری سایوز و پروگرس روسی هستند.
ماژول یا بخش اصلی این ایستگاه، ساختاری 22 تُنی به نام تیانهه 1 (Tianhe 1) است که منزل اصلی و محل زندگی و فعالیت 3 فضانورد چینی ( که به نام تایکونات یا Taikonaut شناخته می‌شوند) خواهد بود. این بخش در سال 2018 به مدار زمین ارسال خواهد شد. و دو ماژول علمی در سال بعدازآن به مدار رفته و به این بخش اصلی ملحق خواهند سد تا ساختار اصلی ایستگاه فضایی چین را تشکیل دهند.
تیانهه 1 به 5 دریچه الحاق و ترکیب مجهز است و همچنین یک بازوی روباتیک بر بدنه آن متصل خواهد بود. این بخش دربردارنده آزمایشگاهی علمی است. این ساختار در آینده با اضافه شدن ماژول‌های دیگری از نوع تیانهه می‌تواند توسعه پیدا کند.
هر دو ماژول علمی ضمیمه ابعادی معادل بخش اصلی داشته و هریک 20 تن جرم دارند. ماژول علمی نخست که ونگتیان (Wengtian) نام دارد دربردارنده مجموعه‌ای از مکان‌ها و امکانات علمی مشابه ماژول اصلی است و بر روی بدنه آن بازوی روباتیک کوچک مستقلی نیز وجود دارد که به فضانوردان چینی در انجام آزمایش‌هایی در محیط بیرونی ایستگاه کمک خواهد کرد.
دومین ماژول علمی که منگتیان (Mengtian) نام دارد محفظه‌ای با فشار کنترل‌شده است اما در انتهای آن دریچه‌ای برای الحاق با کپسول‌های بدون سرنشین وجود دارد که امکان الحاق سفینه‌های حامل ملزومات و همچنین الحاق احتمالی کپسول‌های تعمیراتی را فراهم می‌آورد.
اما این ایستگاه تنها برنامه چینی‌ها برای مدار نزدیک زمین نیست. چین قصد دارد تلسکوپی فضایی به نام ژونتیان (Xuntian) را با آینه‌ای به قطر 2 تا 2.4 متر به فضا بفرستند. آینه‌ای که باعث می‌شود این تلسکوپ از آینه‌ای بزرگ‌تر از تلسکوپ فضایی هابل برخوردار باشد اگرچه میدان دید این تلسکوپ 300 برابر گسترده‌تر هابل است.
ویژگی منحصربه‌فرد این تلسکوپ فضایی دریچه الحاقی است که در انتهای آن قرار دارد. این امکان به چین اجازه می‌دهد تا تلسکوپ فضایی خود را با کمک پیشران‌های کوچکی که به انتهای این تلسکوپ متصل می‌شوند و یا یدک‌کش‌های مداری در فضا جابجا کرده و به نزدیکی ایستگاه فضایی چین برساند تا فضانوردان بتوانند دسترسی آسانی به ساختار داخلی تلسکوپ داشته باشند.
بدین ترتیب چین می‌تواند نه‌تنها با انجام تعمیراتی طول عمر تلسکوپ خود را افزایش دهد که به‌طور مداوم فناوری‌های آن را به‌روز کرده تا آن را ابزاری کارآمد در فضا نگاه دارد.
چین با آزمایش موشک‌های لانگ مارچ 5 خود در سال جاری سرانجام به این توانایی می‌رسد که بتواند قطعات سنگین این ایستگاه را به مدار بفرستد.
فراتر از مدار زمین چین نقشه‌های بزرگ‌تری در سر دارد. برنامه فضایی این کشور قصد دارد در دهه 2030 فضانوردان چینی را بر سطح ماه فرود آورد، مریخ نوردی را عازم مریخ کند و با آزمایش موشک فوق سنگین لانگ مارچ 9 خود گام محکمی برای تواناسازی برای سفرهای میان‌سیاره‌ای بردارد.
ایستگاه فضایی تیانگونگ -3 تنها یکی از قدم‌های ابتدایی است که در صورت ادامه یافتن برنامه چین این کشور را به ابرقدرتی در فضا بدل خواهد کرد.
باید یادآوری کرد که با تکمیل این ایستگاه فضایی چین به تنها کشوری در فضا بدل می‌شود که از ایستگاه فضایی مداری برخوردار است و با قرار دادن تلسکوپ فضایی خود بخش بزرگی از تولید داده‌های علمی را در حوزه ستاره‌شناسی بر عهده خواهد گرفت.
روند رشد چین در عرصه فضایی یکی از مسیرهایی است که می‌تواند برای کشورهایی نظیر ایران آموزنده باشد. از سوی دیگر در شرایطی که همکاری‌های بین‌المللی در عرصه فضا میان ایران با مراکزی همچون ناسا یا آژانس فضایی اروپا با چالش‌های بسیاری همراه است، بررسی امکان مشارکت و همکاری‌های پایه با چین برای رشد برنامه فضایی ایران می‌تواند ایده قابل‌تأملی باشد.
—
پوریا ناظمی
No tags for this post.