شهرها مداوم‌ترین و باثبات‌ترین سازمان مدنی به حساب می‌آیند و امروزه به خوشه‌های اقتصادی و جمعیتی غالب دنیا تبدیل شده‌اند.
این جمعیت یا اندازه نیست که وضعیت شهرهای دنیا را مدیریت می‌کند بلکه عملکرد به عنوان وزنه اقتصادی، هم جوار بودن با نواحی رشد اقتصادی، ثبات سیاسی و جذاب بودن آنها برای کشورهای خارجی، موجب رشد اقتصادی کشورها می‌شود. به عبارت دیگر، در این بین اتصال پذیری شهرها بیش از اندازه اهمیت دارد.
نقشه ارائه شده در گزارش مجمع جهانی توزیع کل جمعیتی تمامی دنیا را نشان می‌دهد و در این بین رنگ زرد نشانگر نواحی متراکم‌تر است.
ظهور مگاشهرهای بازارهای نوظهور به عنوان آهنربا برای جذب ثروت و استعدادها، مهمترین عامل در تغییردادن نقطه عطف فعالیت اقتصادی دنیا بوده است.
در بسیاری از بازارهای نوظهور مانند برزیل، ترکیه، روسیه و اندونزی و همچنین بازارهای پیشرفته، هاب اصلی تجاری یا مرکز مالی کشورها مسئول دست کم یک سوم تولید ناخالص ملی است. به طور مثال، در انگلستان، لندن مسئول تقریبا نیمی از تولید ناخالص داخلی بریتانیاست و در امریکا، واشنگتن، نیویورک، بوستون و لس آنجلس به همراه یکدیگر، مسئول یک سوم تولید ناخالص داخلی امریکا هستند.
تا سال 2050، دست کم 40 مورد از این مگاشهرها در سراسر دنیا وجود خواهند داشت و در حال حاضر نیز جمعیت نیومکزیکو بیش از استرالیا است و جمعیت ناحیه چونگ کینگ در چین نیز (مجموعه ای از نواحی هم اندازه اتریش) بیش از جمعیت استرالیاست. شهرهایی که زمانی صدها کیلومتر از یکدیگر فاصله داشتند، هم اکنون به شکل نواحی شهری بزرگ در یکدیگر ادغام شده‌اند و بزرگ‌ترین آنها کمربند Taiheiyo در ژاپن است؛ دو سوم جمعیت این کشور در مگاشهرهای توکیو، نیاگویا و اوزاکا را تشکیل می دهد.
کشور چین در حال سازماندهی خود حول دوازده خوشه عظیم مگاشهری است که هر یک از آنها تا 100 میلیون جمعیت دارند. در این میان انتظار می رود تا سال 2030 دومین شهر بزرگ دنیا پس از توکیو نه در چین بلکه شهر مانیل در فیلیپین باشد.
همچنین خوشه‌های چندشهری در حال ظهور در امریکا، به همان اندازه مگاشهرهای آن مهم هستند حتی چنانچه این خوشه‌ها جمعیتشان کمتر از مگاشهرها باشد.
امروزه 20 مورد از ثروتمندترین شهرهای دنیا توسط سرمایه، استعداد و خدمات مدیریت می‌شوند و این شهرها میزبان بیش از 75 درصد بزرگ‌ترین شرکت های دنیا هستند که به نوبه خود در توسعه شهرها سرمایه گذاری می‌کنند. در واقع، شهرهای سراسر دنیا استعدادهای دنیا را جذب و سرمایه در حال انباشت خود را بر روی این استعدادها سرمایه‌گذاری می‌کنند.
ظهور مگاشهرهای بازارهای نوظهور به عنوان آهنربا برای جذب ثروت و استعدادها، مهمترین عامل در تغییردادن نقطه عطف فعالیت اقتصادی دنیا بوده است. موسسه جهانی مک کنزی پیش بینی می‌کند از هم اکنون تا سال 2050، یک سوم رشد اقتصادی دنیا ناشی از پایتخت‌های کلیدی کشورهای غربی و مگاشهرهای بازارهای نوظهور خواهد بود.
بر اساس این پیش بینی، در آینده، در سراسر دنیا سران شهری و شرکت های کلیدی شان نواحی اقتصادی ویژه‌ای تشکیل خواهند داد و به طور مستقیم سرمایه گذارانی را جذب می‌کنند تا اطمینان یابند کارکنانشان استخدام می‌شوند و سود ناشی از این کار در سطح محلی و نه در سطح ملی جذب خواهد شد.
منبع: مجمع جهانی اقتصاد
مترجم: شه تاو ناصری
No tags for this post.