كریمه كنگو؛ علایم و راه های پیشگیری
این بیماری برای اولین بار در سال 1944 در شبه جزیره كریمه توسط یك دانشمندان روسی شناسایی شد و تب هموراژیك كریمه نام گرفت. در سال 1969 مشخص شد عامل تب خونریزی دهنده كریمه مشابه عامل بیماری است كه در جریان اپیدمی سال 1956 در كنگو پیدا شد و تركیب نام این دو منطقه علت نامگذاری این بیماری قرار گرفت
CCHF بیشتر در آفریقا، بالكان، خاورمیانه و كشورهای آسیای جنوبی دیده می شود. طیف وسیعی از حیوانات وحشی و حیوانات اهلی مانند گاو، گوسفند و بز میزبان اصلی این ویروس هستند. پرندگان معمولا نسبت به ویروس مقاوم هستند؛ ولی شیوع آن در شتر مرغ و كشتارگاه های مرغ در آفریقا نیز دیده شده است.
***راه های انتقال
ویروس CCHF بر اثر گزش كنه و تماس با خون و بافت آلوده بوجود می آید. بیشتر قربانیان كارگران كشتارگاه ها، دامپزشكان و كشاورزان هستند.
***علایم و نشانه های بیماری
دوره نهفته بیماری بسته به عمق نیش كنه متفاوت است. در صورت گزش عمیق، دوره نهفته بین یك تا سه روز و حداكثر 9 روز است. اگر بیماری بر اثر تماس با خون یا بافت آلوده باشد، دوره نهفته پنج تا شش روز و حداكثر 13 روز است.
تب، درد عضلانی، گردن درد، سفت شدن بافت گردن، درد چشم، حساسیت چشم نسبت به نور، تهوع، استفراغ، اسهال، شكم درد، گلودرد، نوسانات خلقی شدید و خواب آلودگی از مهمترین علایم تب خونریزی دهنده كنگو هستند.
در برخی بیماران افزایش ضربان قلب، تورم غدد لنفاوی، بزرگ شدن كبد، خونریزی داخلی قابل مشاهده از روی پوست، نارسایی كبد و ریه نیز دیده می شود.داروهای ضد ویروسی تنها راه درمان بیماری هستند كه به صورت خوراكی و وریدی استفاده می شوند.
***روش های پیشگیری
دامپروری ها و دامداری های سنتی زیستگاه اصلی كنه محسوب می شوند. بنابراین حذف ناقل از طریق رعایت بهداشت و اصول بهداشتی ضروری است. پوشیدن لباس مناسب و دستكش و جلوگیری از تماس كنه با بدن مهمترین روش جلوگیری محسوب می شود. ایزوله كردن بیماران مبتلا و جلوگیری از تماس با منابع آلوده از مهمترین روش های پیشگیری به شمار می آیند.كنترل آلودگی دامی و قرنطینه كردن دام های آلوده نیز در مواقع بروز این بیماری ویروسی ضروری است.
منبع:ایرنا
No tags for this post.
