خودروهای قدیمی اما دوست داشتنی

هرچند شاید این روزها قوانین عبور و مرور، این دسته از خودروهایی را که سن و سالی ازشان گذشته فرسوده بنامند، اما موضوع این است که نمونه‌های سالم ـ بیش از فرسوده و غیرقابل استفاده بودن ـ بخشی از تاریخ و فرهنگ مردم کشور به شمار می‌رود.

به همین علت، این دسته از خودروها که به اصطلاح کلاسیک خطاب می‌شوند، در کشورهای توسعه‌یافته و بتازگی در کشور ما مورد توجه بسیاری از علاقه‌مندان قرار گرفته‌اند.

در حال حاضر نگهداری، بازسازی و حتی خرید و فروش خودروهای کلاسیک، حرفه‌ای بسیار جذاب به شمار می‌رود که تب آن میان خودرودوستان ایرانی در حال افزایش است.

خودروی کلاسیک چیست؟

به آن دسته از خودروهای قدیمی لفظ کلاسیک اطلاق می‌شود که مشخصه‌ای برای تمایز و تفاوت با دیگر خودروهای قدیمی داشته باشند؛ مواردی همچون خودروهای اسپرت قدیمی، انواع اتومبیل‌ های لوکسی که سن و سالی از آنها گذشته، خودروهای مردمی و خاطره‌انگیز، ماشین‌هایی که با طراحی خاص و خارق‌العاده به بازار عرضه شده بودند و به طور کلی هر خودروی قدیمی که به نوعی خاص‌تر از دیگر هم‌دوره‌ای‌های خود جلوه کند، یک خودروی کلاسیک محسوب می‌شود البته غیر از موارد فوق، هر خودرویی با سن بالاتر از 30 سال که در وضع سالم و بدون ایراد به سر ببرد، خودروی کلاسیک محسوب می‌شود. هر چند در اصل تعریف کلاسیک، این خودروها باید دارای اصالت برند و محصول باشند.

برای مثال شورولت کامارو یکی از محبوب‌ترین خودروهای کلاسیک در کشور ما به شمار می‌رود. این خودرو ارزش خود را مدیون طراحی فضایی و قابلیت‌های اسپرت خود است.

همچنین بیوک ریویرا که اکنون یکی از کمیاب‌ترین کلاسیک‌های ایران و دنیا محسوب می‌شود، ارزش کلاسیک بسیار بالای خود را مدیون لوکس بودن بیش از اندازه و همچنین طراحی شاهکار و آینده‌نگرانه‌اش است یا حتی ب‌ام و 2002 که با توجه به قابلیت‌های اسپرت فراوان، محبوبیت و نوستالژیک بودن، لفظ کلاسیک را از آن خود می‌کند.

این در حالی است که برخی خودروها همچون تویوتا کرونا با وجود قدیمی و مردمی بودن، آنچنان هم ارزش کلاسیک پیدا نمی‌کنند؛ زیرا ویژگی خارق‌العاده‌ای ندارند! هرچند نمونه‌های سالم، دست نخورده و اصطلاحا فابریک این خودرو می‌تواند تا حدودی با ارزش باشد.

میان‌رده‌ها

خودروهای کلاسیک اصولا بین 30 تا 55 سال دارند؛ یعنی عمده خودروهایی که با عنوان کلاسیک شناخته می‌شود، از اواسط دهه 60 تا اواخر 80 میلادی تولید شده‌اند.

در این میان هرچند در اصطلاح روزمره، به خودروهای قدیمی‌تر از این سال‌ها هم همین عنوان نسبت داده می‌شود، اما به صورت تخصصی‌تر، خودروهای تولید شده در سال‌های پیش از اتمام جنگ جهانی دوم، عنوان وینتیج را یدک می‌کشند.

همچنین خودروهایی با قدمت بیش از صد سال نیز در دسته آنتیک قرار می‌گیرند. با این حال همان طور که پیشتر نیز اشاره شد، تمام خودروهای قدیمی که ظاهری مرتب و نزدیک به نمونه اصلی داشته باشند، در زیرمجموعه خودروهای کلاسیک قرار می‌گیرند.

همچنین بتازگی رده‌ای با عنوان کلاسیک‌های جوان در دنیای خودروهای قدیمی پایه‌گذاری شده است که اتومبیل‌های مربوط به اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 میلادی (همچون مرسدس بنزهایی که تحت عنوان کپُل شناخته می‌شود) در این زمره قرار می‌گیرند.

چه ملیت‌هایی؟

عمده خودروهای کلاسیک موجود در بازار ایران با توجه به قدیمی بودن، کمبود لوازم یدکی مرغوب و همچنین تعمیرکاران ماهر، در وضعیت‌های فنی و ظاهری بسیار متفاوتی به سر می‌برند.

در واقع اگر خواسته باشیم تمامی خودروهای کلاسیک موجود در ایران را بر حسب کشور سازنده تفکیک کنیم، گروه‌هایی از خودروهای آمریکایی، آلمانی، ژاپنی، ایتالیایی و در نهایت فرانسوی پیش رویتان قرار خواهد گرفت. گزینه‌های آمریکایی اصولا متشکل از خودروهای عضلانی، مردانه و پرقدرت با حجم موتورهای بسیار بالا هستند که از دوام بهتری نسبت به خودروهای کلاسیک ملیت‌های دیگر بهره می‌برند.

آمریکایی‌های بزرگ!

در واقع با انتخاب دسته آمریکایی‌های دهه 70 میلادی، محصولاتی از برندهای شورولت، بیوک، دوج، فورد، GMC و… پیش روی شما قرار می‌گیرد که عمدتا از پیشرانه‌های 6 و 8 سیلندر با حجم‌ موتورهای از چهار لیتر به بالا بهره می‌برند.

برای مثال یک بیوک ایران تیپ B3 با پیشرانه 5.7 لیتری (مشهور به 350 که این عدد به معنای حجم موتور بر حسب اینچ مکعب است) و بهره‌گیری از یک جعبه‌دنده سه سرعته اتوماتیک شتاب و کشش بسیار بالایی به شما می‌دهد که البته با توجه به استخراج فقط 160 اسب بخار از پیشرانه حجیم این خودرو، استهلاک بسیار پایینی نسبت به بسیاری از پیشرانه‌های کم‌حجم‌تر دیگر دارد.

این به آن معناست که در صورت عدم اعمال فشار مضاعف به یک موتور سالم، خرج چندان زیادی روی دست شما نخواهد گذاشت. در خرید یک خودروی آمریکایی سالم باید به دنبال گزینه‌ای باشید که کمترین تغییر را نسبت به نمونه فابریک داشته باشد.

همچنین سلامت اتاق و به اصطلاح کیپ‌بودن کابین و نبود صداهای اضافه، از مشخصات دیگر یک خودروی آمریکایی مرغوب است.

آلمانی‌های با وقار!

اما اگر به دنیای خودروهای مهندسی‌ساز و جمع و جورتر آلمانی علاقه داشته باشید، بحث بسیار متفاوت است.

عمده کلاسیک‌های آلمانی در بازار ایران را محصولاتی از برندهای مرسدس بنز، ب‌ام و و فولکس واگن تشکیل می‌دهند که البته در این میان تولیدات خودروسازانی همچون آئودی، پورشه (با قیمت‌های بسیار گزاف!) و… نیز به چشم می‌خورد.

فولکس قورباغه‌ای یا همان VW Beetle مشهور از محبوب‌ترین کلاسیک‌های آلمانی است که این روزها به علت کمیاب‌شدن نمونه‌های سالم، برچسب قیمتی نسبتا بالایی بویژه برای نسخه کروک دارد. همچنین نسخه‌های پیش از دهه 50 میلادی این خودرو که از شیشه‌های عقب دو تکه و چراغ‌های خطر کوچک بهره می‎‌برند نیز بسیار کمیاب و ارزشمند هستند. پیشرانه هوای خنک این خودرو با حجم‌های 1.1 و 1.2 در نمونه‌های دهه 50 و 1.3 لیتری برای نسخه‌های مدل بالاتر در بخش عقب قرار گرفته و صدایی منحصر به فرد دارند.

همچنین اگر خواسته باشیم کلاسیک‌های ارزنده مرسدس بنز در بازار ایران را برشماریم، مرسدس بنز معماری که انواعی همچون 220 و 280 دارد و در دو نوع چهار در و کوپه با پیشرانه‌های دیزل و بنزینی در بازار ایران حضور دارند، از محبوب‌ترین آنهاست.

همچنین یک نسل بالاتر این خودرو با چراغ‌های مستطیلی افقی که به دانشجویی مشهور است و عمدتا با نمونه 230E شناخته می‌شود (مشهور به اتاق W123) و مرسدس بنز S کلاس W116 که در انواع 280S ،280SE ،280SEL ،350SE 350SEL ،450SE و… در خیابان‌های کشور حضور دارد، از دیگر کلاسیک‌های محبوب و ارزنده مرسدس بنز در بازار ایران هستند که بسته به وضعیت، با برچسب قیمتی مناسبی خرید و فروش می‌شوند.

در واقع برای خرید یک مرسدس بنز کلاسیک، بیش از هر چیز باید نگران قطعات تزئینات ظاهری و همچنین سالم بودن ادوات داخلی خودرو اعم از داشبورد، رودری‌ها، کنسول، پشت آمپر و… باشید اما اگر به ب‌ام و سواری و لذت رانندگی با یک کلاسیک اسپرت جمع و جور علاقه داشته باشید، گزینه‌هایی همچون 2002، 320 و 518 بیش از محصولات کلاسیک دیگر این خودروساز پیش روی شما قرار می‌گیرد.

عمده بی‌ام دبلیوهای دهه 70 و اواسط دهه 80 میلادی از پیشرانه‌های مشترکی مشهور به M10 با حجم 1.6 تا 2 لیتر بهره می‌برند، اما باید گفت برای خرید یک ب‌ام و باید به میزان ضربه و سلامت سرشاسی‌ها، پوسیده نبودن پالونی‌ها، سلامت سینی‌های جلو و عقب، تقه نداشتن دیفرانسیل هنگام شروع حرکت، صدای یاتاقان‌ها و مسائلی از این قبیل توجه کرد. میان سه خودروی مذکور، ب‌ام و 2002 لوازم کابین و ظاهر بسیار کمیابی دارد.

این در حالی است که وضعیت قطعات یدکی برای 320 (اتاق E21) کمی بهتر بوده و البته با خرید 518 که با عنوان اتاق E12 شناخته می‌شود، مشکلی نخواهید داشت البته توضیح در مورد اتاق‌های ب‌ام و و انواع مدل‌ها از حوصله این مطلب خارج است.

منبع:جام جم

No tags for this post.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا