شهرها نواحی مهم انجام اقدامات لازم درباره تغییرات آب و هوایی هستند. تا سال 2050، بیش از دو سوم انسال‌ها در شهرها زندگی خواهند کرد و هم اکنون نیز شهرها تقریبا 80 درصد تولید ناخالص داخلی جهانی را تولید می کنند با این حال، شهرها در عین حال مسئول بیش از 60 درصد انتشارات دی اکسید کربن هستند.
در اقتصادهای نوظهور آسیایی، شهری شدن با سرعت قابل توجهی در حال رخداد است و در سال 2030، هفت مورد از 10 مرکز شهری بزرگ دنیا در آسیا خواهند بود. در حال حاضر نیز بیش از 55 درصد جمعیت چین در شهرها زندگی می کنند و تا سال 2030، حدود 70 درصد یا یک میلیارد نفر از چینی‌ها در نواحی شهری ساکن خواهند بود.
بنابراین واضح است چنانچه بخواهیم شانسی برای تسکین دادن تغییرات جوی داشته باشیم، لازم است شهرهایی با انتشارات پایین کربن را توسعه دهیم. این موضوع نیازمند زیرساخت است زیرا زیرساخت از بسیاری از آنچه انسان ها را به سمت شهرها جذب می‌کند، حمایت می کند.
از جمله این مولفه‌های جذاب شهری می‌توان به مراقبت‌های بهداشتی، تحصیل، نوآوری و فرهنگ اشاره کرد. در این میان وجود زیرساخت هوشمند برای کاهش دادن انتشارات دی اکسید کربن ضروری است.
یک شهر هوشمند به چه معناست؟
پیشرفت در دیجیتالی شدن و خودکار شدن در زیرساخت، اغلب موجب پیشرفت‌های قابل توجهی حتی با وجود داشتن سرمایه های نسبتا کوچک می‌شود. شرکت سیمنز آلمان نشان داده چگونه زیرساخت هوشمند می‌تواند تا حد قابل توجهی عملکرد بالاتری نسبت به سیستم های موجود داشته باشد. این موضوع به طور مثال از طریق سرعت بخشیدن 20 درصدی به ترافیک، افزایش ظرفیت قطارها تا 30 درصد، کاهش دادن مصرف برق در ساختمان‌ها تا 30 درصد یا صرفه‌جویی کردن 40 درصدی در ایجاد شبکه‌های برق امکان پذیر است.
حمل و نقل زیرساختی مهم برای هر شهر است و به طور مثال، خط یک متروی پاریس قدیمی ترین خط متروی این شهر است و 115 سال است که ایجاد شده است. این خط روزانه 750 هزار نفر را جابجا می‌کند و با به‌روز کردن آن به شکل سیستم متروی خودکار و بدون راننده، ظرفیت آن تا 20 درصد افزایش یافت.
اقتصاد در حال تغییر منابع تجدیدپذیر
گفتگوهای سال گذشته در پاریس موسوم به COP21 حاوی پیغام شفافی درباره متنوع کردن منابع انرژی بود. منابع انرژی تجدید پذیر مانند انرژی خورشیدی، باد و انرژی حاصل از اتلاف نه تنها میزان گازهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهند بلکه از لحاظ اقتصادی نیز جذاب هستند.
به طور مثال، هزینه تولید برق با استفاده از پنل های خورشیدی طی پنج سال گذشته تا 50 درصد افت کرده است. همچنین دنیا شاهد افت بهای باتری‌های لیتیم-یون قابل شارژ دوباره برای شبکه‌های برق است و تخمین‌ها نشان می دهد این بها تا سال 2020 حدود 50 درصد افت خواهد کرد.
این امر دارای تاثیری بسزایی بر روی بازار تولید برق خواهد بود. در سال 2014، حدود 60 درصد تمامی ابزارهای جدید در تولید برق به منابع انرژی تجدید پذیر اختصاص داده شدند.
اداره کردن زیرساخت کنونی تولید برق به صورت کارآمد، نیز راه حل دیگری است زیرا این امر ناکامی در انتقال و توزیع فشار به شبکه‌های برق را کاهش می دهد و همچنین از میزان سرمایه گذاری مورد نیاز برای نصب کردن تاسیسات جدید تولید برق می کاهد.
در سراسر دنیا ساختمان‌ها حدود 40 درصد انرژی را مصرف می کنند و در عین حال حدود یک سوم انتشارات دی اکسید کربن ناشی از انرژی را در سطح جهان تولید می‌کنند. با این حال با بهینه کردن ساختمان‌ها می‌توان شاهد افت مصرف انرژی بود.
شهری شدن یکی از مهم ترین چالش های قرن جاری است و در این میان طراحی شهری و استفاده از فناوری‌های زیرساخت هوشمند، اهرم های کلیدی در مبارزه علیه تغییرات جوی هستند.
مترجم: شه تاو ناصری
No tags for this post.