محققان دانشگاه ایالتی اوهایو فعالیت مغز 10 دانشجو را در حالیکه به آنان بیش از هزار عکس از مردم با حالات متفاوت چهره نشان داده می شد، تحت نظر قرار دادند. حالات صورت تصاویر ارائه شده عبارت از چند دسته بودند: منزجر، با خوشحالی متعجب، با خوشحالی منزجر، شگفت زده با خشم، متعجب با ترس، ترسیده و ناراحت و ترسیده و منزجر.
به نظر می رسد الگوهای عصبی در شیار گیجگاهی برتر عقبی (pSTS) برای شناخت و تشخیص تحرک در مناطق خاصی از صورت، برنامه ریزی شده اند. به گفته پژوهشگران مثالا یک الگوی عصبی چروک های پیشانی را شناسایی می کند و دیگری لب های رو به بالا در یک لبخند را تشخیص می دهد.
نتایج آزمایش های فوق نشان داد که به نظر می رسد که منطقه مسئول شناخت حالات صورت در سمت راست مغز و در پشت گوش باشد. این منطقه شیار گیجگاهی برتر عقبی (pSTS) نامیده می شود. محققان همچنین دریافتند که به نظر می رسد الگوهای عصبی در شیار گیجگاهی برتر عقبی (pSTS) برای شناخت و تشخیص تحرک در مناطق خاصی از صورت، برنامه ریزی شده اند. به گفته پژوهشگران مثالا یک الگوی عصبی چروک های پیشانی را شناسایی می کند و دیگری لب های رو به بالا در یک لبخند را تشخیص می دهد.
الکس مارتینز نویسنده ی ارشد این پژوهش، در رابطه با یافته های خود گفت: این موضوع نشان می دهد که مغز ما، با اضافه کردن مجموعه ای از حرکات عضلات کلیدی در چهره فردی که ما به آن می نگریم، حالات صورت را رمزگشایی می کند. مارتینز یک دانشمند ذهنی- ادراکی و استاد مهندسی الکترونیک و کامپیوتر در ایالت اوهایو است.
وی در ادامه توضیحات خود افزود : انسان ها از تعداد بسیار زیادی از حالات صورت برای انتقال احساسات، سیگنال های دیگر در ارتباط غیر کلامی و زبان استفاده می کنند. با این حال، هنگامی که ما کسی را با چهره درهمی می بینیم، ظاهرا بدون آگاهی و هشیاری بلافاصله آن را تشخیص می دهیم. از نظر محاسباتی، یک حالت چهره می تواند اطلاعات را رمزگذاری کرده و ما متعجب می مانیم که چگونه مغز قادر به رمزگشایی این اطلاعات به صورتی کاملا بهینه است.
مارتینز در تکمیل توضیحات فوق افزود که امروزه محققان دریافته اند که بخش کوچکی از مغز به این کار اختصاص داده شده است. یکی دیگر از نویسندگان مشترک این پژوهش جولی گالامب، استادیار روانشناسی و مدیرآزمایشگاه علوم اعصاب شناختی دانشگاه است. وی در رابطه با فرایند فوق گفت که این کار می تواند کاربردهای متنوعی داشته باشد و نه تنها به ما در درک چگونگی پردازش حالات چهره در مغز کمک کند، بلکه در نهایت می تواند نشان دهد چگونه این فرایند مثلا در افراد مبتلا به اوتیسم می تواند متفاوت باشد.
شرح کامل این پژوهش و نتایج به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله علوم اعصاب Journal of Neuroscience منتشر شده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
ترجمه: فاطمه کردی
No tags for this post.