آسیا دارای بالاترین تعداد جمعیت در معرض وقایع طبیعی است اما این کشورهای افریقایی هستند که در مقابل چنین وقایعی بیشترین آسیب پذیری را دارند. از دلایل اصلی این امر می‌توان به بی‌ثباتی سیاسی، فساد، فقر و نابرابری اشاره کرد.
بر اساس گزارش وریسک مپلکرافت، یک شرکت مدیریت خطر انگلیسی، هند با یک میلیارد جمعیت در معرض بلایای طبیعی است و چین، بنگلادش، اندونزی، فیلیپین، ژاپن و پاکستان نیز در میان 10 کشوری جای دارند که اکثر جمعیت آن‌ها در معرض خطرات طبیعی قرار دارند.
مانیل (پایتخت فیلیپین) با 23 میلیون جمعیت در مسیر گردبادها و بسیاری نیز در معرض سونامی یا زمین‌لرزه، آسیب‌پذیرترین شهر دنیا به شمار می‌آید.
در مجموع، حدود 1.4 میلیارد نفر در جنوب آسیا در معرض دست کم یک بلای طبیعی اصلی از توفان های شدید گرفته تا سیلاب و زمین لرزه هستند. با این حال در فهرست کشورهای دارای بیشترین آسیب پذیری در مقابل بلایا، کشورهای افریقایی به ویژه کشورهای دارای کشمکش مانند جنوب سودان، بروندی و اریتره قرار دارند.
تنش ادامه‌دار یا جدید می‌تواند انعطاف پذیری اجتماعی را دچار فرسایش کند و بیشتر آسیب پذیری در افریقا و جاهای دیگر نتیجه مدیریت ضعیف و فساد و همچنین ناتوانی در اجرایی کردن سیاست‌ها برای کاهش خطر بلایای طبیعی است. به طور مثال، در هند و پاکستان استانداردهای ساخت و ساز وجود دارند اما به ندرت اجرایی می شوند و بنابراین می‌توان همچنان شاهد ساخت و ساز در کوه‌های مستعد لغزش یا در دشت‌های سیلابی بود.
به گفته محققان، در ژاپن، تابوان و هنک‌کنگ، بیش از 85 درصد مردم در معرض دست کم یکی از انواع بلایای طبیعی هستند اما هر سه این کشورها دارای کمترین آسیب‌پذیری هستند و از سال 1990 تاکنون کمتر از 32 هزار مرگ در آن ها بر اثر سوانح طبیعی گزارش شده است.
از سوی دیگر، هایتی، در معرض بلایای بالقوه نیست اما تا حد زیادی آسیب‌پذیر است و از سال 1990 تاکنون 230 هزار نفر در این کشور بر اثر بلایای طبیعی جان خود را از دست داده اند و بیشتر آن‌ها در زمین لرزه سال 2010 طعمه مرگ شدند.
رتبه‌بندی شهری از نظر آسیب پذیری
داده‌های موجود درباره شهرها نشان می‌دهد مانیل (پایتخت فیلیپین) با 23 میلیون جمعیت در مسیر گردبادها و بسیاری نیز در معرض سونامی یا زمین‌لرزه، آسیب‌پذیرترین شهر دنیا به شمار می‌آید. هفت شهر بزرگ دیگر در ژاپن، اندونزی، چین، بنگلادش و هند، به ویژه توکیو، جاکارتا و دونگوان در چین هم در معرض بالای خطر بلایای طبیعی هستند.
کشورهای آسیایی مانند بنگلادش، پاکستان، هند و فیلیپین برای کاهش خطر بلایای طبیعی حداقل اقدامات را انجام داده اند. در این میان، تعدادی از آسیب‌پذیرترین کشورها رشد اقتصادی قوی نشان داده اند اما زیرساخت و سیستم‌های رفاهی که باید از مردم حفاظت کنند، ضعیف باقی مانده‌اند. به طور مثال، در نپال زمین لرزه عظیم سال 2015 نه تنها موجب آسیب و مرگ گسترده شد بلکه ارتباطات و حمل و نقل را از بسیاری از جوامع بیرونی به پایتخت قطع کرد.
در این بین، مردمی که زنده مانده بودند و آسیب دیده بودند به حال خود رها شدند و هیچ غذا و خدمات اضطراری برای کمک به آن‌ها وجود نداشت.
گفته می شود کاهش دادن آسیب‌پذیری در مقابل بلایای طبیغی به ویژه در مکان های دارای بیشترین آسیب پذیری، به مقابله با فقر و نابرابری بستگی دارد. ارائه آموزش و مراقبت‌های بهداشتی و دسترسی به خدمات می‌تواند درآمد و دانش را ارتقا داده و به افراد کمک کند از مکان‌های خطرناک به جاهای امن تر که زندگی در آن‌ها گران تر است، مهاجرت کنند.
ضرر و زیان‌‌های ناشی از بلایای طبیعی به طور متوسط سالانه بیش از 100 میلیارد دلار در سراسر دنیا گزارش شده و بسیاری از شرکت‌ها به دنبال روش هایی برای به حداقل رساندن خطرات بالقوه به کارخانه‌ها و کارکنانشان هستند.
در این میان سرمایه‌گذاری بخش خصوصی 70 تا 85 درصد سرمایه گذاری درحوزه کاهش خطر بلایای طبیعی در سراسر دنیا را شامل می شود. این بدین معناست که سرمایه‌گذاری بخش خصوصی می تواند تلاش‌های دولتی در بسیاری از کشورها را تکمیل کند به ویژه این که شرکت‌ها در تلاش برای حفاظت کردن از نه تنها تجهیزات خود بلکه کارکنان و مشتریانشان هستند.
ترجمه: شه تاو ناصری
No tags for this post.