از یک سو، مردم به سمت فرصت‌های اقتصادی و اجتماعی زندگی شهری جذب می‌شوند که این امر آن‌ها را به خدمات بهداشتی نیز نزدیک می‌کند. از سوی دیگر، جنبه‌های خاصی از چرخه زندگی شهری تا حد بی سابقه‌ای در ظهور سریع مشکلات بهداشتی عمومی نقش دارند. ظرف 25 سال آینده، تعداد افراد مبتلا به دیابت به نیم میلیارد نفر خواهد رسید و از هر چهار نفر آن‌ها سه تن شهرنشین خواهد بود.
در سال 2014، دانشمندان دانشگاه کالج لندن طی تحقیقی اهمیت شهرهای بهداشتی و سالم را دریافتند. هدف از این تحقیق آن است که دیابت شهری را در صدر موضوعات بهداشتی جهانی قرار دهد و افراد مسئول در طراحی و مدیریت شهرهای آینده را متوجه این موضوع کند.
تیم علمی به دنبال ارائه درکی معتبر و بین‌المللی این مشکل است و این امر به نوبه خود منجر به اقداماتی شود که سلامت عموم و فردی را ارتقا بخشد.
این مطالعه برای درک این نکته انجام شده که چه چیزی ساکنان شهرها را در مقابل دیابت آسیب‌پذیر می‌کند. یافته‌های حاصل در شهرهای نیومکزیکو، شانگهای و کپنهاگ برای نخستین بار نقش مولفه‌های فرهنگی و شهری در خطر وقوع دیابت را نشان دادند.
مولفه‌های شناخته شده در این پروژه، شامل فشار زمانی، محدودیت‌های مالی، سنت‌های فرهنگی و تغییر درک افراد از اندازه طبیعی بدن هستند. گرچه این مولفه‌ها ممکن است
خود را در شکل‌های مختلف نشان دهند، مولفه‌های فرهنگی و اجتماعی در شهرهای سراسر دنیا مشترک هستند و بنابراین اساسی برای پیشگیری از دیابت و استراتژی‌های مدیریتی را ارائه می‌دهد.
شهرداران بزرگ‌ترین شهرهای دنیا می‌تواند برای حل این مشکل تلاش کنند زیرا آن‌ها به شهروندانشان نزدیک هستند، انگیزه شفافی سرزنده‌کردن شهرهایشان دارند و این که شهروندانشان بهترین فرصت‌ها را برای بهره‌وربودن و سالم بودن را در اختیار داشته باشند.
در این میان تعدادی از مدیران شهری به یافته‌های این تحقیق واکنش نشان دادند و اقداماتی را اتخاذ کردند.
در شهر کپنهاگ، نتایج این تحقیق نشان داد جمعیت‌هایی وجود دارند که در مناطق خاصی از این شهر در معرض خطر بالای دیابت قرار دارند. درک این موضوع که دست یافتن به این افراد نیازمند واکنش بخش‌های مختلف است، شهرداری کپنهاگ طرح‌های را برای مرکز تخصصی دیابت این شهر اعلام کرده است. این واحد اقدامات بهداشتی را برای افراد آسیب‌پذیر ارائه خواهد داد و خدمات بهداشتی، شغلی و مسکن و حمایت‌های لازم را به این اشخاص خواهد داد.
در شهر هوستون، این تحقیق نشان داد تعداد قابل توجهی از شهروندان طبقه متوسط به بالا که هرگز هدف سیاست‌های بهداشت عمومی نبوده‌اند، در معرض ابتلا به دیابت بودند.
برای برخورد با این مشکلات و مشکلات دیگر، جامعه 70 سال به بالا و سازمان‌های دینی، مددکاران بهداشتی،
و کارمندان گرد هم آمدند تا سیاست‌های بهداشت عمومی در هوستون را در پنج بعد بازطراحی کنند.
1-افزایش آگاهی و آموزش برای ارتقای درک افراد از دیابت
2-ارتقای امکانات حمل و نقل برای بیماران جهت استفاده بهتر آن‌ها از منابع پیشگیری، شناسایی، مراقبت و مدیریت
3-ارتقای همکاری مددکاران، بیمه گران و کارفرمایان برای تقویت اعتماد بیمار
4-کمک به مردن برای اولویت دادن بهداشت شخصی بر دیگر نیازهای زندگی
5-ارتقای ارتباط بین افراد در معرض دیابت با مددکاران
6-در سال 2016 این جریان رشد خواهد کرد زیرا شهرهای جهانزبرگ و ونکوور به این برنامه ملحق خواهد شد و اقداماتی را برای پیشگیری و مدیریت بهتر دیابت در میان شهروندانشان انجام دهند.
این موضوع که آیا شهرهای دیگر به این برنامه ملحق خواهند شد یا این که تمایل دارند به طور مستقل با دیابت شهری برخورد کنند، سه برنامه شفاف می‌تواند به موفق شدن آن‌ها کمک کند:
1-ایجاد مدل‌های جدید برای همکاری. این امر به معنای ایجاد شراکت‌های جدیدی است که تمامی بخش‌ها و سطوح جامعه را مشارکت دهد. شرکت‌ها، مدارس، ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی خیر، سازمان‌ها و افراد. این امر برای ایجاد تغییرات سیاستی ضروری است که رفاه و بهداشت عمومی را ارتقا دهد.
2-ایجاد شبکه‌های اجتماعی سر به سر: چون افرادی که بیش از همه در معرض دیابت قرار دارند اغلب برای سیستم‌های مراقبت بهداشتی عمومی قابل دسترسی نیستند، باید به فراتر از این سیستم‌ها نگریست. شبکه‌های سر به سر می‌توانند نقش مهمی را در تغییردادن توانایی مردم برای مدیریت‌کردن سلامت خودشان و تجهیزکردن آن‌ا برای زندگی کردن با دیابت ایفا کند.
3- تبدیل کردن بهداشت به یک اولویت در طراحی شهری.
زمانی که شهرها به خوبی طراحی، مدیریت و اداره می‌شوند می‌توانند به موتورهای موفقیت و رفاه شخصی بیشتر باشد. اما زمانی که این قضیه صادق نیست، نابرابری‌ها، الگوهای کاری، سبک‌های زندگی و هنجارهای فرهنگی که شهرها شکوفا می‌کنند، می‌توانند آسیب‌پذیری در مقابل دیابت و دیگر بیماریهای مزمن را تقویت کند. بنابراین مدیران بهداشتی باید با افرادی که شهرها را طراحی و مدیریت می‌کنند، همکاری نزدیکی داشته باشند. تا اطمینان حاصل شود که فضاهای شهری برای سلامت شهروندانشان به درستی بهینه شده‌اند.
شهرها بی تردید در خط مقدم مبارزه علیه دیابت جهانی قرار دارند و این امر مشاهده ظهور شهور جنبشی علیه این بیماری در شهرهاست. برخوردکردن با این مشکل جهانی نیازمند نقشه برداری گسترده‌تر از دیابت شهری است و به اشتراک گذاشتن مداوم دروس یادگرفته شده و اقدامات توام با همکاری است. روند تغییردادن دیابت طولانی خواهد بود اما تحقق بخشیدن اهداف موجود در این زمینه غیرممکن نیست.
No tags for this post.