بیشتر غباری که کاسینی نمونه‌برداری کرده، از قمر انسلادوس سیاره زحل نشات گرفته که از فواره‌های فعال بسیاری بر روی سطح خود برخوردار است اما در این تحلیل غباری، 36 دانه متمایز بودند.
این غبار بیگانه از خارج از منظومه شمسی نشات گرفته است که به غبار میان‌ستاره‌ای موسوم هستند زیرا از فضای بین ستارگان می‌آیند.
کشف غبار میان ستاره‌ای چیز جدیدی نیست. در دهه 1990 یک ماموریت مشترک ناسا و سازمان فضایی اروپا آن را کشف کرد.
شناسایی این غبار، مرحله اول ماموریت بود. ابزار کاسینی همچنین ترکیب غبار میان‌ستاره‌ای را برای اولین بار تحلیل کرد.
این تحلیل نشان داد که دانه‌ها از یخ ساخته نشده‌اند بلکه دارای ساختاری از یک ترکیب معدنی هستند. همه 36 دانه از ساختار شیمیایی یکسانی برخوردار بودند و نشانه‌هایی از سیلیکون، کلسیم، آهن و منیزیم در آن‌ها دیده شد.
کربن و سولفور از عناصر رایج در فضا هستند اما تحلیل غبار میان‌ستاره‌ای نشان داد که نشانه‌های آن‌ها در این دانه‌ها کمتر از میانگین بود.
غبار ستاره‌ای در زمان مرگ ستارگان ایجاد می‌شوند. این غبار معمولا در انواع خاصی از شهاب‌سنگها یافت می‌شوند. این شهاب‌سنگها دانه‌های مذکور را از زمان شکل‌گیری منظومه شمسی در خود حفظ کرده‌اند. در حالت کلی، این غبار بسیار قدیمی بوده اما در شرایط بکری قرار دارند. ترکیبات آن‌ها نیز با هم متفاوت است.
غبار ستاره‌ای که کاسینی بررسی کرده، کاملا متفاوت بود. به گفته محققان، بنظر می‌رسد که این غبار طی یک فرآیند تکراری بطور یکنواختی ساخته شده‌اند.
آن‌ها بر این گمان هستند که احتمالا غبار ستاره‌ای در مناطق شکل‌گیری ستاره در جهان پخش شده و مجددا بطور مکرری با امواج شوک ستارگان مرده فشرده شده‌اند. این فرآیند می‌تواند منجر به شکل‌گیری غبار میان‌ستاره‌ای یکنواخت‌تری شود.
این غبار میان‌ستاره‌ای شامل دانه‌های ریزی هستند که از میان سیستم زحل با سرعت 72 هزار کیلومتر در ساعت عبور می‌کنند. سرعت مذکور از گیر افتادن این دانه‌ها در منظومه شمسی در اثر گرانش خورشید و سیارات آن جلوگیری می‌کند.
به گزارش ایسنا،این یافته‌ها در مجله Science منتشر شده است.
No tags for this post.