حدود 60 درصد از بدن انسان از مایعات تشکیل شده است. از آنجا که رفتار مایعات بر روی زمین با شرایطی که گرانش در آن کمتر است تفاوت هایی دارد، هیچ تعجبی ندارد که شاهد واکنش های غیرعادی بدن در خارج از جو زمین باشیم.
به همین دلیل ناسا برنامه ای جدید را با عنوان پژوهش «تغییرات سیالی» (Fluid Shift) برای بررسی اثرات قرارگیری در مدار پایین زمین (در ایستگاه بین المللی فضایی) آغاز کرده است. این مطالعه می تواند به درک هر چه بهتر دلایل نقص بینایی و نیز تغییر ساختار چشم که برای بسیاری از فضانوردان روی می دهد کمک کند.
تغییرات ناشی از گرانش کم در ایستگاه فضایی موجب بروز سندورم اختلال بینایی به خاطر فشار جمجمه (VIIP) می شود. این سندورم به تجمع مایعات در مغز فضانورد و فشرده شدن ساختار چشم او می انجامد. حدود نیمی از فضانوردانی که از جو زمین بیرون رفته اند به این مشکل دچار شده اند.
این پژوهش به بررسی دقیق این جابجایی مایعات در چشم و نیز تفاوت های آن در افراد مختلف می پردازد. دومین هدف از این پژوهش نیز یافتن ارتباط دقیق میان این جابجایی سیالات در ساختار چشم، تغییرات ایجاد شده در بینایی و درک بهتر سایر سندروم های بینایی است.
دو فضانورد در این پژوهش مورد مطالعه قرار خواهند گرفت. اسکات کلی (از ایالات متحده) و میخائیل کورنینکو (از روسیه) در یک دوره 12 ماهه تحت بررسی قرار خواهند گرفت. گفتنی است این دوره زمانی، طولانی ترین تجربه حضور فضانورد در ایستگاه فضایی به شمار خواهد رفت، زیرا فضانوردان معمولا در یک دوره 6 ماه در این مرکز اقامت دارند.
در این مطالعه همچنین قرار ایت از لباس ویژه Chibis که توسط روس ها ساخته شده استفاده شود. این لباس برای آماده سازی فضانوردان روس برای بازگشت به جو زمین و هماهنگ سازی بدن آنها با فشار زیاد مورد استفاده قرار می گیرد. این لباس ویژه می تواند فشار منفی را بر نیمه پایینی بدن وارد سازد. هدف از این کار، جلوگیری از تجمع مایعات در مغز فضانورد است.
گفتنی است ناسا تاکنون مطالعات متعددی را برای بررسی اثرات گوناگون گرانش اندک بر روی انسان و نیز سایر گونه ای زنده نظیر حیوانات و گیاهان به انجام رسانده است. به طور کلی، این پژوهش ها نه فقط به سلامت بهتر فضانوردان در آینده کمک می کند، بلکه می تواند راه را برای یافتن درمان های موثر برای درمان برخی بیماری ها و طراحی فناوری های نوین هموار سازد.
No tags for this post.