اختلالات تدریجی در فرآیندهای مختلف بدن به دلیل پیر شدن سلولها رخ می‌دهد. برای مثال سلولهای پیر نمی‌توانند مانند سلولهای جوان به طور کامل پروتئین‌های معیوب بدن را دفع کنند، عملکرد میتوکندری آنها – که انرژی سلول از آن تامین می‌شود – مختل شده و توانایی تشخیص مواد مغذی را از دست می‌دهند. در نتیجه اختلال در این فرآیندها به کوتاه شدن عمر می‌انجامد. شاید در نگاه اول اینطور به نظر برسد که این فرآیندها در سطح مولکولی ارتباطی با هم ندارند، اما در واقع به هم پیوسته هستند.
حال دانشمندان توانسته‌اند شبکه‌ای مولکولی را که تمام این فرآیندهای سلولی را به هم می‌پیوندد بیابند.
به منظور این مطالعه، دانشمندان انگلهای روده را که بهترین مدل برای آزمایشهای مربوط به سن هستند بررسی کردند تا ببینند که آیا خارج کردن ژنهای خاصی از این انگلها می‌تواند سبب طولانی‌تر شدن عمر این انگلها شود یا آنها توانایی خود را برای بیشتر زنده ماندن از دست خواهند داد.
در مطالعات پیشین نیز چنین آزمایش‌هایی روی انگلها صورت گرفته بود، اما دانشمندان هیچ دلیل علمی برای اثبات مشاهدات خود نداشتند.
یافته‌های مطالعه نشان داد برخی از پروتئینها که در هسته سلولهای بدن این انگلها اقامت داشته و ژنهای دیگر را فعال یا غیرفعال می‌کنند، سبب طولانی‌تر شدن عمر آنها می‌شوند. این پروتئینها مانند یک شبکه با هم کار می‌کنند و این شبکه تاثیرات متنوعی بر انگلها دارد. در نهایت این تغییرات روی سوخت و ساز بدن تاثیر می‌گذارد.
دانشمندان امیدوارند با مطالعات بیشتر بتوانند ارتباطی قوی بین تولیدمثل، سوخت و ساز بدن و طول عمر بیابند.
ترجمه: صالح سپهری فر
منبع: Nature Communications
No tags for this post.