همان موقع بحث زیادی پیرامون این یافته راه افتاد. عده‌ای می‌گفتند این اسکلت متعلق به انسان مدرنی است که به دلایل مثلا هورمونی رشد نکرده. عده‌ای دیگر اعتقاد داشتند استخوان‌ها به گونه‌ی منقرض شده‌ای از انسان‌تباران با نام رسمی «انسان فلورسی» (Homo floresiensis) یا «هابیت» (Hobbit) تعلق دارد. اکنون آزمایش دقیق سن استخوان‌ها نشان می‌دهد که برخلاف تصورات قبلی، این استخوان‌ها ۱۸ هزار سال عمر ندارند؛ بلکه متعلق به انسان‌تباری هستند که بین ۶۰ هزار تا ۱۰۰ هزار سال پیش این‌جا زندگی می‌کرده است. یعنی ۱۰ هزار سال قبل از اینکه پای انسان خردمند به منطقه باز شود. پس ظاهرا حرف گروه دوم درست بود و استخوان‌ها متعلق به انسان فلورسی یا همان هابیت هستند.
دیرینه‌شناسی از دانشگاه آیوا به نام «راسل سیوچن» که در این مطالعه شرکت نداشته می‌گوید که با توجه به آزمایش جدید سن استخوان‌ها، دیگر نمی‌توان گفت آن‌ها متعلق به یک انسان مدرن کوتوله هستند. دانشمندان ابتدا به این دلیل می‌گفتند استخوان‌های یافت شده متعلق به یک انسان مدرن کوتوله هستند که آزمایش رسوبات دور و اطراف فسیل‌ها نشان داده بود این استخوان‌ها ۱۸ هزار سال عمر دارند. آن‌ها مستقیما خود استخوان‌ها را آزمایش نکرده بودند تا به آن‌ها آسیب نرسد. «متیو توچری» که دیرینه‌شناسی از دانشگاه لیک‌هد در اونتاریو کانادا است می‌گوید که پیچیدگی زمین‌شناختی غار باعث شده بود دانشمندان به اشتباه بیفند.
«لیانگ بائو» غاری شبیه به کلیسا است که سقف خیلی گنبدی بلندی دارد. کاوش‌های اولیه بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۴ در چهار نقطه از غار انجام شد. از جمله دو نقطه در دیواره‌ی شرقی که بعضی فسیل‌ها از آن‌جا پیدا شدند. دانشمندان نخواستند با آزمایش مستقیم شناسایی قدمت فسیل‌ها آن‌ها را خراب کنند. بنابراین رسوبات اطراف آن‌ها را آزمایش کردند. رسوبات آن‌جا متعلق به ۱۹ هزار، ۱۳ هزار و ۱۱ هزار سال پیش بود.
غار لیانگ بائو در اندونزی جاییست که استخوان‌های هابیت یک متری پیدا شدند.
ولی وضعیت زمین‌شناختی غار لیانگ بائو ظاهرا پیچیده‌تر از این حرف‌هاست و لایه‌های خاک و صخره‌ی آن جابجا شده‌اند. آزمایش دقیق‌تر لایه‌های شنی حاوی فسیل‌ها نشان داد که آن‌ها بین ۱۰۰ هزار تا ۶۰ هزار سال پیش رسوب کرده‌اند. بالای آن هم لایه‌ی خاکستر آتشفشانی متعلق به ۶۰ هزار سال پیش قرار دارد. آن‌طور که این گروه نیچر منتشر کرده، این نشان می‌دهد که فسیل‌ها نباید کمتر از ۶۰ هزار سال عمر داشته باشند.
برای دقیق‌تر شدن، این گروه به طور مستقیم سن فسیل‌ها را اندازه گرفتند. توچری اشاره می‌کند که معمولا پژوهشگران برای اینکه به نمونه‌ها آسیب نزنند مستقیم این آزمایش را روی استخوان‌ها انجام نمی‌دهند. ولی این بار فکر کردند که حتما باید آزمایش بکنند. او می‌گوید: «زمانی که مطمئن شدیم فسیل‌ها ممکن است متعلق به بیش از ۵۰ هزار سال پیش باشند تصمیم گرفتیم سن آن‌ها را مستقیم آزمایش کنیم.»
این گروه سن سه استخوان دست که طی کاوش‌های اخیر در سه نقطه‌ی غار پیدا شده بودند را سنجش کردند. با استفاده از قدمت سنجی «اورانیوم-توریم» که بر اساس سنجش میزان واپاشی رادیواکتیو ایزوتوپ‌های اورانیوم و توریم در مواد صورت می‌گیرد، آن‌ها متوجه شدند که فسیل‌ها بین ۶۶ هزار تا ۸۷ هزار سال عمر دارند.
تصویر غالب دانشمندان این است که انسان خردمند در حدود ۵۰ هزار سال پیش به جزایر واقع در جنوب شرق آسیا و استرالیا پا گذاشت. طبق گفته‌ی سیوچن این یافته نشان می‌دهد که فسیل انسان یک متری متعلق به هوموساپین‌ها یا همان انسان خردمند نیست. البته اشاره می‌کند که در این غار فسیل‌های ۱۱ هزار ساله‌ی انسان خردمند هم وجود دارد. آن‌ها خیلی بعدتر وارد فلورس شده بودند. اینکه آیا انسان فلورسی آن‌قدر دوام آورده که با انسان خردمند ملاقات کند هنوز مشخص نیست. توچری می‌گوید که هنوز کارشان در لیانگ بائو تمام نشده است. او این‌طور ادامه می‌دهد: «ما هر سال تا حد زیادی کاوش می‌کنیم. فکر می‌کنیم که باقی عمرمان هم آن‌جا درحال کاوش باشیم.»
منبع:digikala
No tags for this post.