درباره علت ابتلا به بیماری اوتیسم فرضیات متعددی مطرح شده که هنوز به اثبات نرسیده است. بررسی های جدید انجام شده در این زمینه نشان داده است احتمال تولد کودکان مبتلا به اوتیسم در مادرانی که در دوران بارداری با کمبود آهن مواجه هستند بیشتر است. اوتیسم بیماری است که مانند بسیاری از دیگر بیماری ها می تواند منشاء ژنتیکی داشته باشد.
البته برخی پزشکان بر این باورند که ابتلا به اوتیسم می تواند از ابتلا به عفونت های ویروسی مانند سرخک، اوریون و آبله مرغان ناشی شود. در حقیقت به گفته این گروه از پزشکان عفونت ویروسی در دوره بارداری، سیستم ایمنی بدن مادر را در معرض خطر قرار می دهد که این تغییرات می تواند خطر ابتلا به اوتیسم را در جنین افزایش دهد. پزشکان تاکید می کنند تاخیر در تکلم از نخستین نشانه های ابتلا به اوتیسم است. کودکان در فاصله زمانی بین 12 تا 14 ماهگی باید بتوانند حداقل دو کلمه «بابا» و «مامان» را بیان کنند.
در شرایطی که کودکی تا این سن قادر به تکلم نباشد باید از آزمون های تشخیصی اوتیسم برای تشخیص قطعی این بیماری استفاده کرد. سهل انگاری خانواده ها در مراجعه به موقع به پزشک روند درمان را دچار اختلال می کند و به این ترتیب درمان های توانبخشی اثربخش نخواهد بود. البته این گفته به این معنی نیست که تاخیر در تکلم نشانه قطعی ابتلا به این بیماری است بلکه کم شنوایی، تجمع مایع پشت پرده گوش و کم توانی ذهنی کودک از دیگر عللی است که می تواند روند تکلم کودک را تحت تاثیر قرار دهد. شیوع اوتیسم در پسران 3 تا 4 برابر شیوع این بیماری در دختران است.
تشخیص باید به موقع باشد
اگرچه بسیاری از متخصصان بر این باورند که هنوز هیچ راهکار درمانی برای این بیماری وجود ندارد اما با تشخیص به موقع بیماری در سن 14 تا 18 ماهگی می توان از طریق اقدامات درمانی و توانبخشی به درمان کودک امیدوار بود. البته همه کودکان اوتیسمی قابل درمان نیستند و موفقیت درمان در این گروه از بیماران به میزان اختلال کودک یا به عبارتی به شدت بیماری بستگی دارد. .
اوتیسم یک بیماری نیست بلکه نوعی اختلال رشدی در عملکرد مغز است. کاهش توانایی در برقراری روابط اجتماعی، بروز اختلال در ارتباطات کلامی و غیرکلامی و ایجاد محدودیت در فعالیت ها از مهم ترین علائم و نشانه های این بیماری است که در سه سال اول زندگی بروز پیدا کرده و ادامه پیدا می کند. درمان های مبتنی بر فعالیت های توانبخشی اگرچه به عنوان یک راهکار درمانی قطعی شناخته نشده است اما شروع به موقع آن می تواند به بهبود رشد اجتماعی و کاهش رفتارهای نامطلوب بیماران منجر شود.
در مواردی که علائم بیماری خفیف باشد این بیماری قابل تشخیص نخواهد بود. اما به طور کلی از معیارهایی برای تشخیص این بیماری استفاده می شود. افراد مبتلا به اوتیسم در بازی های اجتماعی ناتوان هستند، در دوست یابی موفق نیستند و توانایی شروع یا ادامه گفت و گو با دیگران را ندارند.در این گروه از کودکان حرکات تکراری دیده می شود. این افراد به آنچه به آن علاقه مند هستند به شیوه ای غیرعادی توجه می کنند.
نوزادان و کودکان خردسال اغلب اجتماعی هستند و از برقراری ارتباط عاطفی با اطرافیان خود استقبال می کنند. آن ها لبخند می زنند و از بازی لذت می برند. اما در کودک اوتیسمی رفتارهای متفاوتی دیده می شود. این گروه از کودکان در برقراری ارتباط عاطفی گریزان هستند. کودک مبتلا به اوتیسم در سنین پیش دبستانی منزوی و گوشه گیر است. این کودکان اغلب صحبت نمی کنند و چنانچه صحبت کنند نیز زبان عجیب و غریبی دارند. بعضی از کودکان اوتیسمی باهوش هستند. این کودکان در مدرسه عملکرد خوبی دارند و بر این اساس در سنین بزرگسالی می توانند به طور مستقل زندگی کنند. پزشکان ایجاد اختلال در عملکرد یا ساختار سیستم عصبی مرکزی را مهم ترین علت نشانه ابتلا به اوتیسم بیان می کنند.
فرانک فراهانی / روزنامه نگار علم
No tags for this post.