14 باور نادرست درباره اوتیسم

اوتیسم یک بیماری نادر است.

بررسی ها نشان می دهد از هر 80 نفر یک نفر ممکن است به اوتیسم مبتلا شود.

بیمارانی که قادر به برقراری تماس چشمی هستند به اوتیسم مبتلا نیستند.

فقط در موارد شدید ابتلا به بیماری ، تماس چشمی وجود ندارد.

این گروه از کودکان قادر به تکلم نیستند.

بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند حرف بزنند اما در درک مفاهیم مشکل دارند.

این کودکان هیچ علاقه ای به بازی ندارند.

بسیاری از این کودکان به بازی هایی علاقه مند هستند که تحرک زیادی دارند اما اغلب آن ها از بازی های تخیلی استقبال زیادی نمی کنند.

کودکانی که به دیگران محبت می کنند به اوتیسم مبتلا نیستند.

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم به مادر یا معلم خود علاقه مند هستند.

وجود دوست خیالی نشانه ای از ابتلا به اوتیسم است.

داشتن دوستان خیالی در سن رشد و تا 11 سالگی طبیعی است اما اگر کودکی ترجیح می دهد به جای بازی با همسالان خود با دوستان خیالی گفت و گو کند این موضوع باید مورد بررسی قرار گیرد.

 در کودکان مبتلا به اوتیسم قدرت یادگیری پایین است.

گروهی از این کودکان یادگیری خوبی دارند و در مواردی در زمینه ای خاص مانند یادگیری شعر استعداد خوبی دارند که با مشکلات دیگر آن ها هم خوانی ندارد.

همه کودکان اوتیسمی در خود فرورفته اند.

این نشانه فقط در بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم دیده می شود.

کودکان مبتلا به اوتیسم از بهره هوشی پایین برخوردارند.

از هر سه کودک اوتیسمی ، یکی از آن ها بهره هوشی طبیعی دارد.

اوتیسم اختلالی است که اگر مادر به اندازه کافی با کودک بازی نکند نشانه های آن در کودک بروز پیدا می کند.

این اختلال از ایجاد ارتباط مادر و کودک ناشی نمی شود.

اوتیسم همان بیش فعالی است.

اوتیسم و بیش فعالی دو بیماری متفاوت هستند اما در مواردی علائم بیش فعالی نیز در این کودکان دیده می شود.

این بیماری در خانواده های تک فرزند شایع است.

بروز این بیماری با تعداد فرزندان خانواده ارتباطی ندارد.

تولد خواهر یا برادر می تواند راهکار مناسبی برای کاهش علائم بیماری باشد.

این بیماری نوعی اختلال بیولوژیک است و به روش درمانی خاص خود نیاز دارد.

کودکان مبتلا به اوتیسم ظاهری غیرطبیعی دارند.

در بسیاری از این کودکان مشکلاتی در ظاهر یا چهره افراد دیده نمی شود.

 

فرانک فراهانی/روزنامه نگار علم

No tags for this post.