ارزیابی تازه که با مدل سازی کامپیوتری انجام شده حاکیست ذوب یخ های قطب جنوب به تنهایی می تواند باعث بالا آمدن سطح دریاها به اندازه بیش از یک متر تا پایان قرن شود.
براساس این مطالعه تا سال 2500، ذوب همین یخ ها می تواند سطح آب را 13 متر بالا ببرد.
نویسندگان این مقاله معتقدند کاهش سریع گازهای گلخانه ای مثل دی اکسید کربن می تواند این خطر را محدود کند.
هیات بین المللی تغییرات جوی سازمان ملل در سال 2013 پیش بینی کرده بود بدون مهار تصاعد گازهای گلخانه ای، سطح اقیانوس های جهان احتمالا به اندازه 98 سانتی متر تا سال 2100 بالا خواهد آمد.
با این حال آن تخمین حداقل ذوب یخ ها را برای قطب جنوب در نظر می گرفت.
سایر تحلیل ها از آن زمان بر میزان این افزایش افزوده و یک مطالعه اخیر حاکی بود سطح آب اقیانوس ها اکنون سریع تر از هر زمان در 2800 سال اخیر بالا می آید و این افزایش ممکن است تا سال 2100 به 1.31 متر برسد.
میزان دقیق تاثیر ذوب یخ های جنوبگان بر این پیش بینی ها موضوع بحث های داغ بوده است. اواخر سال گذشته، یک مقاله پژوهشی می گفت پیش بینی ها دایر بر بالا آمدن یک متر یا بیشتر ممکن نیست.
اما مطالعه جدید استدلال می کند جهان تا سال 2100 شاهد افزایش 1.14 متری سطح آب دریاها فقط در اثر ذوب یخ های قطب جنوب خواهد بود.
دانشمندان می گویند مدل آنها می تواند پیش بینی دقیق تری به دست دهد چون برای نخستین بار تاثیر بعضی فرآیندهای فیزیکی را مد نظر قرار می دهد.
در حالی که سایر مدل ها بر تاثیر آب های گرمتر بر ذوب صفحات یخی از زیر تمرکز داشته، مطالعه تازه از جمله شامل تاثیر آب های سطحی (ناشی از ذوب یخ) و باران و ترک برداشتن صفحات یخی و افتادن آنها به دریا می شود.
دانشمندان مسئول این مطالعه انتظار دارند تاثیر این عوامل اضافی در دهه های آینده آشکار شود، زمانی که گرمای اتمسفر و نه فقط آب های گرمتر، محرکه اصلی در روند ذوب یخ ها باشد.
پروفسور رابرت دی کونتو از دانشگاه ماساچوست در امهرست گفت: 'اگر تاثیر این فرآیندها شروع شود و حائز همان اهمیتی باشند که ما تصور می کنیم ، در آن صورت تاثیر خیلی بزرگی خواهند داشت.'
نویسندگان مطالعه جدید می گویند گزارش آنها شامل 'خبرهای خوب' هم هست. اگر تصاعد گازهای گلخانه ای به طور قابل توجهی مهار شود، سطح آب بالا خواهد آمد، اما نه به شکل افسارگسیخته ای که در این مطالعه پیش بینی می شود.
به گزارش ایرنا از ساینس ،نتایج این مطالعه در نشریه نیچر چاپ شده است.