این بنای تاریخی در حقیقت تلفیقی از معماری انسانی و طبیعی است و سازندگان این بقعه از صخره های طبیعی به عنوان بخشی از بدنه بنا استفاده کرده اند. متاسفانه قسمت اعظم بنای این امامزاده در طول قرون متمادی و بر اثر عوامل مختلف محیطی و انسانی تخریب شده و مرمت ها و بازسازی های متعددی در این مجموعه صورت گرفته که بسیاری از آن ها از نظر علم مرمت غیر اصولی بوده و طی آن اصل وفاداری به ماهیت اولیه بنا رعایت نشده است.
در منتهی الیه شمال غربی لزور و جایی که روستا به صخره های سنگی منتهی می شود ، …. بنای محقری وجود دارد که به امامزاده خوشنام شهرت دارد . داخل آن با دو قطعه سنگ بزرگ و جلوخان آن با احداث دیوار طرفین و با پوشش تیر های چوبی و لاشه درخت شکل گرفته است . … قدمت این بنا متعلق به قره 10 هجری است.
بنا دارای گنبدی مخروطی با 6 ترک است که قسمت بیرونی آن را در دوران معاصر سیمان کاری کرده اند .
بنا به گفته اهالی محل ساختمان این امامزاده در گذشته به صورت غار صخره ای بوده که مربوط به دو امامزاده است که بعد ها بوسیله اهالی روستا ساختمانی کوچک با گنبد مخروطی برای آن ساخته شد . سقف این بنا از داخل چوبی بوده و قسمت داخلی پوششی از گچ دارد .
در صفحه 254 کتاب آثار تاریخی فیروز کوه در مورد این بنا و قدمت آن چنین نوشته شده است :
« در منتهی الیه شمال غربی لزور و جایی که روستا به صخره های سنگی منتهی می شود ، …. بنای محقری وجود دارد که به امامزاده خوشنام شهرت دارد . داخل آن با دو قطعه سنگ بزرگ و جلوخان آن با احداث دیوار طرفین و با پوشش تیر های چوبی و لاشه درخت شکل گرفته است . … قدمت این بنا متعلق به قره 10 هجری است. »
در صفحه 117 کتاب بقاع متبرکه استان تهران ضمن توضیحاتی در مورد این بنا قدمت آن را به قرون دهم و یازدهم هجری اعلام نموده است .
در حال حاضر و با توجه به دخل و تصرفات متعدد صورت گرفته در این بنا ، نمی توان به طور دقیق نسبت به تعیین تاریخ ساخت آن اقدام کرد و برای بررسی دقیق تر باید مطالعات و کاوش های باستان شناسی در محل صورت گرفته و بر پایه شواهد و مستندات قابل قبول به تاریخ یابی بنای مورد نظر اقدام کرد.
گزارش تصویری و تحلیل فنی : احسان محمدحسینی – فاطمه کردی
No tags for this post.