دکتر افشار امیری تاکید کرد: بیماری اوتیسم جز بیماریهای جدی گروه بیماریهای رشد است که در اوایل دوره کودکی شروع و به نوعی تا قبل از 3سالگی خود را نشان می دهد.هرچند علائم این بیماری میتواند شدت و ضعف داشته باشد.
وی افزود: دراین دوره کودکان از برقراری ارتباط چشمی وصحبت کردن پرهیز میکنند و به نوعی اختلالات رفتاری را دچار می شوند.
امیری افزود: بیماری اوتیسم ریشه در عوامل ژنتیکی ،زیستی و بیماری های عصبی دارد و حتی در کودکانی که مبتلا به بیماریهای سرخچه مادرزادی ویا اختلالات IQ می شوند نیز بیشتر بروز می کند.همچنین باید گفت اوتیسم 4 تا 5برابر در پسران بیشتر بروز می کند.
بیماری اوتیسم جز بیماریهای جدی گروه بیماریهای رشد است که در اوایل دوره کودکی شروع و به نوعی تا قبل از 3سالگی خود را نشان می دهد.
این متخصص روانپزشکی گفت: در خانواده هایی که یک کودک مبتلا به اوتیسم وجود دارد، خطر اینکه کودکی دیگر با این بیماری داشته باشند بیشتر است. همچنین خیلی غیرمعمول نیست که پدر و مادر و یا سایر اقوام نزدیک کودک مبتلا به اوتیسم، در ارتباط با دیگران و … مشکلاتی داشته باشند.
دکتر امیری با اشاره به علائم بیماری اوتیسم افزود: از علائم اولیه بروز بیماری اوتیسم تاخیر و یا عدم صحبت کردن و برقراری ارتباط است.همچنین تکرار بیش از حد برخی رفتارها مثل تکان دادن سر ،دست به طور مکرر از علائمی است که به تشخیص اولیه این بیماری در کودکان می انجامد.
وی افزود: کودکان مبتلا به اوتیسم نمی‌توانند با اشاره درخواست های خود را انجام دهند به عنوان مثال دست مادر خود را می‌گیرند و به سمت یخچال می برند تا خواست خود رابرآورده کنند.همچنین نسبت به صداها واکنشی نشان نمی‌دهند و برای خانواده ها اینگونه قلمداد می شود که اینها ناشنوا هستند.
وی در پاسخ به اینکه والدین چه راهکارهایی رابرای پیشگیری از این بیماری می توانند انجام دهند ،تصریح کرد: متاسفانه در دنیا هنوز هیچ راهی برای پیشگیری از ابتلای کودکان به اوتیسم وجود ندارد آن هم به این دلیل که هنوز منبع و ریشه اصلی اوتیسم ناشناخته مانده است. امادرمان به موقع و یافتن راه هایی برای ارتقای مهارت اجتماعی و کلامی کودک می تواند آنها را کمک کند. 
این استاد دانشگاه تاکید کرد:این نکته که بیماران اوتیسمی تنهادر گیر بیماری اوتیسم نستند و این بیماری همراه دیگر بیماریهای روانپزشکی است که شایع ترین آن بیش فعالی کم توجهی است.
وی عنوان کرد: برای این بیماران دو روش درمانی دارویی و غیر دارویی وجود دارد.درمان غیر دارویی که به صورت کاردرمانی است و تحت نظر روانپزشکان و تجویز آنها باید صورت بگیرد . رفتاردرمانی برای کمک به بیماران اوتیسمی برای آموزش حرف زدن، ارتباط برقرار کردن و رشد جسمی مفید است. این برنامه‌های فشرده به نام تجزیه و تحلیل کاربرد رفتار خوانده می‌شوند و موجب تشویق فعالیت‌های مثبت و عدم تشویق رفتارهای منفی می‌گردد. ازسوی دیگر درمان دارویی این بیماری با آریپیپرازول و اریتیرازول که تحت نظر پزشک معالج تجویز میشود،ممکن است.
این عضو هیئت علمی با اشاره به تحقیقات انجام شده در دنیا در خصوص نقش تغذیه در درمان این بیماری گفت:اگر برنامه های غذایی صحیح اجرا گردد تاثیر بسیاری در جلوگیری از پیشرفت بیماری اوتیسم در کودکان نیز دارد. اما نکته ای که وجود دارد این است که هیچ برنامه غذایی یکسانی را نمی توان برای تمام این کودکان اجرا کرد و باید نوع حساسیت های غذایی هر یک به طور جداگانه تست و آزمایش شود تا بهترین نتیجه برای آن گرفته شود.البته گفته می شود گلوتن (پروتئین موجود در گندم) و کازئین (پروتئین موجود در شیر و لبنیات) در ایجاد بیماری اوتیسم بیش از دیگر مواد غذایی مورد اتهام هستند. و باید از تغذیه کودکان اوتیسم حذف گردند.
وی عنوان کرد: استفاده از منیزیم و مگادوز ویتامین‌ها، دارای تاثیر بسیار عالی در کودکان اوتیسم است . استفاده از ویتامین B و سایر ویتامین‌های مشابه و مواد معدنی برای این گروه از بیماران نیز بسیار سودمند بوده است.
این متخصص روانپزشکی درباره دوره های آموزشی این کودکان گفت: تعدادي از كودكان طيف اوتيسم داراي عملكرد بالا هستند و مي‌توانند در مدارس عادي با كمك يك رابط (مربي آموزش‌ديده )تحصيل كنند اما بيشتر آنها كه از نظر بهره هوشي آموزش‌پذير هستند وارد آموزش و پرورش استثنايي مي‌شوند و در مدارس خاص اوتيسم و با مربيان آموزش ديده تحصيل مي‌كنند. البته آموزش اوتيسم بسيار خاص است. اين كودكان نياز به آموزش‌هاي ويژه و دوره‌هاي كاردرماني و گفتاردرماني دارند. متأسفانه در كشور ما مدرسه‌گريزي در ميان خانواده‌هاي اين كودكان وجود دارد. اكثر آنها از برچسب مدرسه استثنايي هراس دارند و ترجيح مي‌دهند كودكانشان به مدارس عادي راه پيدا كنند كه عملا براي بيشتر آنها غيرممكن است و به دليل مشكلات عميق رفتاري، ارتباطي و شناختي با مشكلات زيادي روبه‌رو مي‌شوند. معمولاً در كلاس‌هاي پرجمعيت عادي كنار گذاشته مي‌شوند در صورتي كه در مدارس خاص اوتيسم تحت آموزش‌هاي ويژه قرار گرفته و از نظر ارتباطي نيز بسيار پيشرفت خواهند كرد.
امیری خاطر نشان کرد: برخی تحقیقات نشان می‌دهد افرادی مثل اینیشتین دچار این بیماری بوده اند.در حالی که به نظر او دچار سندروم آسپرگر بوده است. افراد دارای این سندروم دارای هوش پایینی نیستند و مشکلات زبانی ندارند. در حقیقت آنها ممکن است مهارت‌های پیشرفته کلامی داشته باشند. اما آنها در اجتماع بی‌دست و پا هستند و مشکل در فهمیدن متون غیرشفاهی و حالات چهره دارند. آنها به شدت تمرکز روی یک موضوعی که برایشان مهم است میکنند. آنها در دوست پیدا کردن و روابط اجتماعی مشکل دارند.
این استادیار و عضوهیئت علمی دانشگاه افزود: طبق آمار از هر 80نفر یک نفر دچار بیماری اوتیسم هستند و تقریبا طبق اعلام وزارت بهداشت چیزی حدود 34درصد جامعه مشکل روانی ازجمله وسواس،بیماری جدی روانی و …هستند.
گزارش: فرگل غفاری
No tags for this post.