در تقویم‌های اولیه تقسیم‌بندی زمانی به‌صورت هفته، ماه و سال نبود و انسان‌ها در تمدن‌های قدیم از دسته‌بندی‌های متفاوتی برای این منظور استفاده می‌کردند ولی رفته‌رفته تقسیم‌بندی مبتنی بر ماه‌های سی‌روزه‌ای که به دسته‌های هفت‌روزه تقسیم می‌شدند، پدید آمد و امروزه می‌توان دید که بیشتر تمدن‌های باستانی دارای تقویم خاص خود هستند. برخی از این تقویم‌ها از الگوی تغییرات ماه برای این تقسیم‌بندی استفاده کرده و برخی دیگر بر پایه تغییرات زمین نسبت به محور خورشید تنظیم‌شده‌اند. از تقویم‌های باستانی که تاکنون شناخته‌شده می‌توان به تقویم‌های مصری، چینی، هندی، تایلندی، اینکاها در آمریکای جنوبی و بعدها تقویم میلادی، قمری و خورشیدی اشاره کرد.
در این میان، تقویم ایرانی یکی از تقویم‌های قدیمی و باستانی در جهان محسوب می‌شود که بر تغییرات وضعی زمین نسبت به خورشید مبتنی است. ایرانیان باستان اساس سال جدید را بر پایه آغاز فصل بهار یا به عبارتی محسوس‌ترین تغییرات طبیعت انتخاب کردند. زمانی که طبیعت دوباره تولد شده و شکوفا می‌شود، سال جدید ایرانی نیز آغاز می‌شود و می‌توان گفت که این ویژگی مهم‌ترین تفاوت تقویم ایرانی با سایر تقویم‌های ملل باستانی است.
