بدیهی است که برخی افراد هنگام قرار گرفتن در فضاهای تنگ و نداشتن راهی برای فرار بیشتر مستاصل و کلافه می‌شوند.
بدون شک برای همه ما قرار گرفتن در این شرایط و در حالی که بدن تحت فشار و محدودیت حرکت است مانند مواقعی که فرد بر اثر حادثه‌ای زیر آوار می‌ماند یا بین بدنه خودرو بر اثر وقوع سانحه رانندگی گرفتار می‌شود، عذاب‌آور و تهدیدکننده است اما برخی افراد که دچار تنگناهراسی هستند در چنین مواقعی بیشتر ترس و اضطراب را تجربه می کنند.
به علاوه افرادی که این شرایط را دوست ندارند از تصور گرفتار شدن در چنین شرایطی به اندازه واقعیت عینی موقعیت، دچار ترس و اضطراب می‌شوند.
در عین حال اضطراب‌هایی همچون تنگناهراسی بر کل زندگی انسان غلبه می‌کنند به گونه‌ای که انجام برخی امور روزانه همچون استفاده از آسانسور را برای فرد غیرممکن می‌سازد. در مورد این افراد، این مشکل دیگر اختلال محسوب می‌شود چراکه این ترس غیرمنطقی است.
در مقابل این افراد، گروه‌هایی نیز دیده می‌شوند که به خوبی شرایط قرار گرفتن در تنگنا و فضاهای محصور را تحمل می‌کنند و از آن جمله می‌توان به افرادی که در زیردریایی‌ها کار می‌کنند، اشاره کرد.
شناخت این تفاوت‌ها کمک می‌کند تا متوجه شویم به چه میزان در برخورد با این شرایط آسیب‌پذیر هستیم. افراد در نیازمندی به فضاهای شخصی متفاوت هستند و همچنین ظرفیت آنان در تحمل افکار و احساسات آزاردهنده متغیر است.
علاوه بر این، دلایل بسیاری وجود دارد که افراد با قرار گرفتن در فضاهای بسته اذیت می‌شوند. در بررسی انجام شده روی 21 کارگر معدن که مدت 14 روز زیرزمین حبس شده بودند، مشخص شد این تجربه تاثیرات منفی قابل توجهی روی آنان داشته که تنگناهراسی را هم شامل شده است.
به گزارش ایسنا، برای مقابله با تنگناهراسی روش‌هایی وجود دارد. برای مثال روش «رفتاردرمانی شناختی» به فردی که در وضعیت دلهره‌آور قرار گرفته کمک می‌کند تا این احساس را از خود دور کند. اما شناخت و درمان این مشکل به ویژه در مواقعی که به اختلال تبدیل می‌شود ضروری است چراکه این اختلال می تواند فعالیت‌های روزمره فرد مبتلا را به طور جدی تحت تاثیر قرار دهد.
No tags for this post.