بر اساس تحلیل آنها بیمارانی که پس از جراحی سرطان مثانه شروع به شیمی درمانی می‌کنند حدود 30 درصد کمتر از کسانی که به تنهایی تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، با خطر مرگ روبرو می‌شوند.
آزمایش‌های بالینی برای بررسی مزیت شیمی درمانی قبل از عمل جراحی (شیمی درمانی نئوادجوانتی) برای بیماران مبتلا به سرطان مثانه پیشتر انجام شده بودند. با این حال، مطالعات بالینی برای تحقیق در مورد شیمی درمانی بعد از عمل جراحی (شیمی درمانی ادجوانت) برای تفسیر کردن دشوار هستند و بسیاری از آزمایش‌های اولیه به علت عدم ارائه پاسخ متوقف شده بودند.
بیمارانی که پس از جراحی سرطان مثانه شروع به شیمی درمانی می‌کنند حدود 30 درصد کمتر از کسانی که به تنهایی تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، با خطر مرگ روبرو می‌شوند
سرپرست پژوهشگران متیو گالاسکی و همکارانش از یک پایگاه داده بزرگی از بیماران مبتلا به سرطان در آمریکا استفاده کردند. مطالعه آنها نشان داد که بیمارانی که تحت شیمی درمانی ادجوانت بعد از جراحی قرار می‌گیرند نسبت به بیمارانی که درمان جراحی بدون شیمی درمانی یا شیمی درمانی نئوادجوانتی دریافت می‌کنند بیشتر زنده می‌مانند.
دکتر گالسکی، دانشیار پزشکی، هماتولوژی و انکولوژی پزشکی و نیز استادیار اورولوژی دانشکده پزشکی ماونت ساینای می‌گوید: «تا به حال، داده‌های مربوط به شیمی درمانی ادجوانت توام بودند و تجزیه و تحلیل ما از موارد واقعی، استفاده از شیمی درمانی پس از جراحی برای بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته مثانه را تایید می‌کند.»
از هر 5653 بیمار مورد بررسی، 1293 نفر از شیمی درمانی ادجوانت و 4360 نفر تنها تحت عمل جراحی قرار گرفتند.
دکتر گالسکی می‌گوید: «بر اساس شواهد موجود، شیمی درمانی قبل از عمل جراحی یکی از روش‌های بهینه برای بیماران مبتلا به سرطان مثانه است. با این حال، مطالعات مبتنی بر جمعیت، ممکن است برای پر کردن خلاء دانش در شرایطی که آزمایش‌های بالینی به شواهد قطعی منجر نشده‌اند استفاده شوند. این آنالیز مقایسه اثربخشی ممکن است به بیماران مبتلا به سرطان مثانه که شیمی درمانی قبل از عمل دریافت نکرده‌اند کمک کند.»
این مطالعه یک تلاش گروهی از پژوهشگران موسسه سرطان تیش در ماونت ساینای، دانشکده‌های پزشکی و اورولوژی دانشگاه ماونت ساینای و درمانگاه لاهی در برلینگتون آمریکا بود و چکیده نتایج آن در نشست سرطان مجاری ادراری و تناسلی سال 2015، که بانیان آن انجمن سرطان‌شناسی بالینی آمریکا، انجمن آمریکایی انکولوژی تابشی و جامعه انکولوژی اورولوژیک هستند ارائه شد.
سرطان، رشد سلول‌های غیرطبیعی در بدن است. این سلول‌های اضافه با هم رشد کرده و به صورت توده‌هایی در می‌آیند که به آنها تومور گفته می‌شود و در سرطان مثانه، این اتفاق در مثانه، عضوی از سیستم ادراری بدن است که ادرار را تا زمان دفع در خود ذخیره می‌کند، رخ می‌دهد. سرطان مثانه اگر به موقع تشخیص داده شود، معمولا با موفقیت درمان خواهد شد که خوشبختانه در بیشتر مواقع سرطان مثانه به موقع تشخیص داده می شود.
سرطان معمولا از جداره ی داخلی مثانه شروع شده و ممکن است سلول‌های سرطانی از طریق این جداره خود را در دیواره عضلانی مثانه گسترش دهند. سرطان مثانه تهاجمی، ممکن است به غدد لنفاوی، دیگر اعضای بدن در لگن (ایجاد اختلال در عملکرد کلیه و روده) و یا سایر اعضای بدن از جمله کبد و ریه‌ها منتقل شود و درمان سرطان به این نکته بستگی دارد که سرطان تا چه حد گسترش پیدا کرده باشد.
در بیشتر مواقع سرطان مثانه زود و قبل از گسترش سرطان به دیواره مثانه تشخیص داده می‌شود که در این گونه موارد به کمک عمل جراحی می‌توان این تومورها را از بین برد. اما سرطان مثانه معمولا دوباره عود می‌کند و ممکن است برای کاهش احتمال بروز چنین اتفاقی بیمار با روش‌های دیگری مانند شیمی درمانی یا ایمنوتراپی مورد درمان قرار بگیرد.
عوامل ایجاد سرطان مثانه همچنان روشن نشده است اما کشیدن سیگار و قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد و مانند سایر سرطان‌ها، به نظر می‌رسد که تغییر در دی.ان.ای سلول‌ها، دلیل به وجود آمدن این سرطان باشد.
شایع ترین علائم سرطان مثانه مشاهده خون و یا لخته خون در ادرار است که این حالت معمولا با احساس درد همراه نیست.
درد در هنگام دفع ادرار، تکرر در عفونت دستگاه ادراری، درد در اطراف کلیه ها، تورم در قسمت‌های پایین پاها، رشد در لگن و در نزدیکی مثانه (توده لگنی)، کاهش وزن، استخوان درد و یا درد در محدوده لگن و کم خونی می‌توانند از علایم دیگر سرطان مثانه باشند. البته ممکن است این علایم با سایر بیماری‌ها و اختلالات مثانه مشابه باشند.
هر موردی که شانس ابتلا به این بیماری را افزایش دهد یک عامل خطرزا محسوب می‌شود که مهمترین این عوامل سیگار کشیدن، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی سرطان زا، مانند موادی که در صنایع چوب، لاستیک و نساجی مورد استفاده قرار می گیرند،
استفاده از یک رژیم غذایی با میزان بالای چربی و گوشت سرخ شده و انگل‌ها هستند. برخی از انگل‌ها می توانند باعث شیستوزومیازیس شوند که می‌تواند خطر ابتلا به این سرطان را افزایش دهد. این انگل‌ها معمولا در کشورهای در حال توسعه و جهان سومی مشاهده می‌شوند و در کشورهایی مانند آمریکا بسیار نادر است. به علاوه احتمال ابتلا به بیماری در مردان بالاتر از 40 سال و افراد سفید پوست بیشتر است.
از گزینه‌های درمانی برای سرطان مثانه می‌توان به انجام عمل جراحی برای حذف سرطان اشاره کرد. در برخی موارد برای خلاص شدن از دست تومورها، از لیزر و یا روش‌های دیگر نیز استفاده می شود. روش دیگر شیمی درمانی است، که برای از بین بردن سلول‌های سرطانی از دارو استفاده می‌شود. گزینه دیگر ایمونوتراپی است که باعث می‌شود سیستم دفاعی طبیعی بدن بیمار، به سلول‌های سرطانی مثانه هجوم ببرند. آخرین گزینه استفاده از اشعه‌های ایکس با دُز بالا، برای کشتن سلول‌های سرطانی یا پرتو درمانی است. اکثر سرطان‌های مثانه بدون نیاز به برداشتن مثانه درمان می‌شوند با این وجود گاهی اوقات پزشکان مجبور به برداشتن مثانه می‌شوند که این قضیه برای بسیاری از افراد به معنی استفاده از کیسه‌های ادراری و جمع شدن ادرار در کیسه‌هایی خارج از بدن شخص است. اما در اکثر موارد، پزشک می‌تواند با استفاده از سایر اعضای بدن، یک مثانه جدید بسازد که تا حد زیادی به لحاظ عملکرد شبیه به مثانه قبلی خود شخص است.
متاسفانه پس از درمان، سرطان مثانه معمولا دوباره به سراغ بیمار می‌آید اما تومور جدید به شرطی که زود مورد درمان قرار بگیرد، با موفقیت بهبود می‌یابد. بنابراین انجام چک آپ‌های منظم بعد از پایان مراحل درمان، اهمیت فراوانی دارد.
No tags for this post.