تابش سرد و بی‌روح خورشید، رمق گرم کردن زمین را ندارد، زمینی که تا چشم کار می‌کند برف است و سرما.
اینجا قطب جنوب است، انتهای زمین.
دمای هوا 40 درجه سانتیگراد زیر صفر، باد سرد با سرعت سرسام‌آوری زمین برفی را درمی‌نوردد. گویی در این سرزمین فراموش شده، جنبده‌ای نیست. کمی دورتر، آن سوی کوه یخی، جنبندگانی در کنار هم روزگار سپری می‌کنند.
جمعیت پنگوئن‌ها گرمایی به این سرزمین سرد بخشیده است. چشم‌اندازی دلفریب از رفت و آمد پرندگانی زیبا، که هر بیننده‌ای را به سر ذوق می‌آورد.
کمی تامل در تردد این جنبندگان طناز، انسان را به فکر وادار می‌دارد که چه سـِـری در آفرینش آنها نهفته است که در میان برف و یخ تردد می‌کنند اما دریغ از اندک یخ‌زدنی.
آفریدگار اعظم در خلقت پنگوئن‌ها از فناوری استفاده کرده است که انسان را به حیرت وا می‌دارد: سیستم ضدیخ.
نقاش بزرگ، روی بدن پنگوئن‌ها ترکیبی از نانوساختارها و نوعی روغن قرار داده که موجب بروز خواص «ابرآبگریزی» می‌شود، واژه‌ای که این روزها در متون تخصصی فناوری نانو بسیار دیده می‌شود که نشان از امتزاج‌ناپذیری آب با سطح دارد.
ذرات آب روی بدن این پرندگان به گونه‌ای قرار می‌گیرد که پیش از یخ زدن، به صورت قطره در امده و مجالی به انجماد نمی‌ماند.
به مدد چنین طراحی، تا کنون هیچ کس ذره‌ای یخ روی بدن پنگوئن‌های سالم ندیده است. برای رمزگشایی از این حکمت، تصاویر بسیار دقیقی با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی تهیه شده است.
نگاه نزدیک‌تر به این تصاویر، پرده از رازی بزرگ برمی‌دارد: وجود حفره‌هایی نانومقیاس روی بدن پنگوئن‌ها. در کنار این حفره‌ها، ترشحات روغنی مزید بر علت شده تا خاصیت ابرآبگریزی در تمام بدن این پرنده ایجاد شود.
به گزارش ستاد توسعه فناوری نانو،قطره آب روی بدن پنگوئن، پیش از این که فرصتی و رخصتی برای انجماد پیدا کند، به شکل کروی لغزیده و به زمین سرد می‌نشیند.با فاصله گرفتن از بخش‌های سردتر قطب جنوب، حفره‌های نانومقیاس روی بدن این پرندگان ناپدید می‌شود.
این چنین است که پـنـگوئـن‌ها هیچگاه یــخ نمی‌زنند.
پنـگوئـن‌هایی که یــخ نمی‌زنند
