این رویداد با حضور مسئولین ارشد دولتی و اساتید دانشگاه و صاحبنظران در حوزه‌های انرژی و محیط زیست از بیش از 15 کشور آسیایی توسط موسسه بانک توسعه آسیایی (ADBI) در هتل لوته شهر سئول کره جنوبی برگزار شد.
در سال 2015 کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل که به COP21 یا CMP 11 معروف است در فاصله بین روزهای 30 نوامبر – 12 دسامبر در شهر پاریس فرانسه برگزار شد. این رویداد در بیست و سومین سال از اولین کنفرانس سازمان ملل در خصوص تغییرات آب و هوایی در سال 1992 و در فاصله هجدهمین سال از نشست کیوتو برگزار شد که طی آن "پیمان کیوتو" امضا شد.
فرهاد تقی زاده حصاری استاد اقتصاد انرژی در دانشگاه های کیو و توکیو ژاپن و دستیار رئیس موسسه بانک توسعه آسیایی، به تشریح سخنرانی خود در نشست تغییرات آب و هوایی سئول و وضعیت گرم شدن کره زمین در خصوص اجلاس سران COP21 و توافقات حاصله پرداخت.
وی خاطرنشان کرد:در اجلاس سران COP21 که به توافق پاریس معروف است، اجماع جهانی برای کاهش تغییرات آب و هوایی ایجاد شد. متن این توافق به اجماع نمایندگان 196 کشور حاضر در این رویداد رسید. اما این توافق تنها زمانی الزام قانونی پیدا می کند که مشترکا توسط 55 کشور که در مجموع حداقل 55 درصد از گازهای گلخانه ای جهان را تولید می کنند، تصویب گردد. به منظور اجرایی شدن توافق پاریس این اعضا می بایست توافق پاریس را در نیویورک در فاصله بین روز های 22 آوریل 2016 ( روز زمین) و 21 آوریل 2017 امضا نموده و در نظام قانونی کشور های خود به اجرا در آورند.
تقی زاده یکی از دستاورد های نشست پاریس را اجماعی جهانی در خصوص تعیین سقف برای محدود کردن گرم شدن کره زمین دانست و دستاوردهای آنرا اینطور برشمورد که:محدود کردن سطح افرایش میانگین دمای کره زمین تا کمتر از 2 درجه سلسیوس بالاتر از پیش از دوران صنعتی شدن و تلاش برای محدود کردن افزایش دمای کره زمین تا 1.5 درجه پیش از سطح صنعتی شدن.
این دستیار رئیس موسسه بانک توسعه آسیایی در رابطه با اینکه وضعیت گرم شدن کره زمین تا چه میزان بحرانی است؟ و چه عواقبی به بار آورده است؟ نیز گفت:در فاصله بین 650 هزار سال قبل تا سال 1950 میلادی، سطح دی اکسید کربن در اتمسفر هیچ گاه به بیش از 300ppm نرسیده بود. اما از سال 1950 تا کنون این رقم به بیش از 400ppm رسیده است که به دلیل افزایش فرایند صنعتی شدن در نقاط مختلف کره زمین و به موجب آن افزایش انتشار گازهای گلخانه ای بوده است. افزایش انتشار گازهای گلخانه ای منجر به گرمتر شدن کره زمین و ایجاد تغییرات آب و هوایی می گردد که عواقب مختلفی نظیر: بالا آمدن سطح دریاها، گرم شدن اقیانوس ها، آب شدن لایه های یخی، آب شدن یخ های قطبی، آب شدن یخچال ها، اسیدی شدن اقیانوس ها و رویداد های اقلیمی افراطی را به بار آورده است.
وی ادامه داد:به عنوان مثال در قرن اخیر سطح آب دریاها تقریبا 17 سانتیمتر افزایش داشته است. سرعت بالا آمدن سطح آب دریاها در دهه اخیر دوبرابر شده است. اقیانوس ها بخش عمده ای از افزایش دمای کره زمین را جذب کرده اند، این امر منجر به افزایش 0.302 درجه فارنهایتی در 700 متری بالای اقیانوس ها از سال 1960 تاکنون شده است، که خطر بزرگی برای حیات آب زیان می باشد. گرینلند و لایه های یخی قطب جنوب، بخش قابل ملاحظه ای از سطح خود را از دست داده اند. داده های اکتشافی ناسا نشان می دهد که گرینلند بین 250-150 کیلومتر مکعب از یخ های خود را در هر سال در فاصله بین سالهای 2006-2002 از دست داده است، و قطب جنوب در حدود 152 کیلومتر مکعب از حجم یخ خود را در فاصله بین سالهای 2005-2002 از دست داده است. از آغاز انقلاب صنعتی تا کنون به دلیل افزایش انتشار گازهای گلخانه ای و نفوذ آنها توسط باران به آب اقیانوس ها، اسیدیته سطح اقیانوس ها در حدود 30 درصد افزایش داشته است. میزان دی اکسید کربن جذب شده در لایه های بالایی اقیانوس ها هر سال بیش از 2 میلیارد تن افزایش می یابد. افزایش تعداد سیلاب ها، باران های سیل آسا، خشکسالی، طوفان و خشک شدن دریاچه ها و مرداب ها نیز برخی از رویداد های افراطی ناشی از تغییرات اقلیمی کره زمین می باشند.
تقی زاده همچنین در پاسخ به این سئوال که بر آورد شما از نشست تغییرات اقلیمی سئول چیست و چه اقداماتی در سطح بین المللی برای کاهش تغییرات اقلیمی می بایست صورت گیرد؟ توضیح داد:از نقد های وارد بر توافق پاریس، عدم الزام آور بودن تعهدات و عدم وجود ضمانت اجرایی در آن می باشد. این توافق تنها هنگامی برای همه اعضا الزام آور خواهد بود که توسط 55 کشور که در مجموع حداقل 55 درصد از گاز های گلخانه ای جهان را منتشر می کنند تصویب گردد. اما در عین حال تردید هایی برای عدم موافقت ایالات متحده به عنوان یکی از بزرگترین تولید کنندگان گاز های گلخانه ای وجود دارد. چرا که پیشتر نیز پیمان کیوتو بواسطه عدم تصویب آن توسط آمریکا در دوران ریاست جمهوری بوش شکست خورد و به اجرا در نیامد.
وی خاطرنشان کرد:حتی در صورت تصویب توافق پاریس، باز هم سقف کاهش در انتشار آلاینده ها برای هر یک از اعضا انتخابی خواهد بود و الزامی برای میزان آن وجود ندارد. علاوه بر این در توافق پاریس، مکانیزمی اندیشیده نشده است که در صورتی که هر یک از اعضا از سقف های اعلام شده تخطی کرد، جریمه ای برای آن در نظر گرفته شود.
به گفته تقی‌زاده، در نشست سئول، اکثر قریب به اتفاق حضار بر این باور بودند، که یکی از دلایل عدم موفقیت توافق‌هایی که در عرض بیش از دو دهه اخیر در خصوص تغییرات آب و هوایی انجام شده است، نبود نهادی بین المللی است که مکانیزمی را برای ضمانت اجرایی و الزام توافقات، ایجاد کند. به عنوان مثال برای موضوع امنیت بین المللی، شورای امنیت در بدنه سازمان ملل وجود دارد. اگر هر کشوری به هر دلیلی امنیت جامعه جهانی را به خطر بیاندازند این نهاد به عنوان بالاترین مرجع حقوقی بین المللی وارد میدان می شود و با قطعنامه های خود، به آن کشور فشار وارد کرده و آن را محدود می کند. اما برای مقوله انتشار گازهای گلخانه ای، نهاد بین المللی وجود ندارد، که این الزامات را ایجاد کند.
به گزارش ایسنا،تقی زاده در پایان باتاکید: باوجود اینکه که در حال حاضر انتشار گازهای گلخانه ای در منطقه آسیای جنوبی شرقی بیشترین سرعت رشد را در قیاس با سایر نقاط کره زمین دارد، اما گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی در حال حاضر ناشی از فعالیت های صنعتی کشور هایی که از دهه های قبل از آلوده کننده ترین کشور های جهان بوده اند، کشور هایی نظیر آمریکا، استرالیا و برخی از کشور های اروپایی. از اینرو بیشتر هزینه جبران خسارات ناشی از تغییرات اقلیمی، و سرمایه گذاری های لازم برای ارتقای سطح فناوری های موجود برای کاهش سطح آلایندگی در بخش های مختلف، می بایست توسط این آلوده کنندگان قدیمی به کشور های درحال توسعه پرداخت شود.
No tags for this post.