طی این پژوهش، 23 نجات یافته از سرطان کودکی با سنین 20 تا 30 ساله با 25 شخص سالم مورد بررسی قرار گرفتند.پژوهشگران متوجه شدند، افرادی که در دوران کودکی مبتلا به سرطان شده و سپس بهبودیافته بودند، همیشه قادر به حرکت پیوسته چشمان خود نبودند، بلکه این کار را با حرکات تند و سریع و متغیر انجام می‌دادند. حرکات این چنینی چشم، مانع از تمرکز بر اجسام متحرک شده و ناخودآگاه موجب سردرد و گیجی می‌شود.
پیش از این نشان داده شده که سیس پلاتین، متوترکسات، ایفسفامید – انواع داروهای شیمی‌درمانی- که توسط شرکت‌کنندگان این تحقیق نیز مورد استفاده قرار گرفته بود، می‌تواند به سد خونی مغزی راه پیدا کرده و سیستم عصبی را دچار مشکل کند.
طی این مطالعه، پژوهشگران متوجه شدند که 15 سال پس از درمان سرطان، اکثر بیماران از عوارض جانبی رنج می‌برند. سن و آغاز شروع درمان نقش مهمی در این روند بازی می‌کند و هرچه افراد در زمان درمان جوان‌تر باشند، بیشتر دچار عوارض جانبی می‌شوند چرا که مغز کودک رشد مناسب خود را تکمیل نکرده و همین امر باعث می‌شود تا آسیب‌پذیری بیشتری به مواد خارجی نظیر داروها از خود نشان دهد.
No tags for this post.