دو تن از محققان مرکز تحقیقاتی مایو به نام های کیت جوزفز (Keith Josephs) و جوزف آر دافی (Joseph R. Duffy) بیش از یک دهه بر روی کشف سرنخ های آپراکسی گفتار پرداختند. دکتر جوزفز در این باره بیان کرد که از آنجایی که بسیاری از بیماران و حتی پزشکان نمی توانند این اختلال را در مراحل اولیه آن شناسایی کنند، اصولا درمان آن در مراحل بعدی بیماری شروع می شود. علاوه بر این اغلب بیماران پیشرفت این اختلال را با ابتلا به بیماری آلزایمر یا حتی بیماری های روانی اشتباه می گیرند.
آپراکسی گفتار اغلب به عنوان بیماری مجزایی است که می تواند به یک اختلال عصبی تبدیل شده و علائمی نظیر سختی در تکان دادن چشم ها، استفاده از دست و پا، راه رفتن یا حتی سقوط را شامل می شود.
جوزفز در این باره بیان کرد: «از آنجایی که این بیماری در ابتدا تنها به عنوان مشکل گفتاری خود را نشان می دهد بسیاری از افراد می گویند که این امر تنها مربوط به مغز شماست؛ که این بسیار ناراحت کننده است.»
زمانی که اختلالات گفتاری معلول سکته مغزی می شوند اکثرا به مرور زمان درمان می شوند؛ اما آپراکسی گفتار اغلب به عنوان بیماری مجزایی است که می تواند به یک اختلال عصبی تبدیل شده و علائمی نظیر سختی در تکان دادن چشم ها، استفاده از دست و پا، راه رفتن یا حتی سقوط را شامل می شود.
دکتر جوزفز در ادامه بیان کرد که: «من نمی گویم که این بیماری خوش خیم است. این یک بیماری ویرانگر است که در برخی موارد حتی بدتر از آلزایمر در نظر گرفته می شود زیرا در طول دوره این بیماری می توان شاهد مشکلاتی در راه رفتن فرد بود. این بیماری در یک شخص در ابتدا با عدم توانایی در تلفظ چند لغت شروع می شود. شش سال پس از آن این اشخاص ممکن است نتوانند سخن بگویند و حتی راه بروند.»
تشخیص به موقع این بیماری می تواند به مردم در دریافت درمان هایی با بازده بهتر کمک کند. دکتر دافی به عنوان دیگر فرد فعال در این پروژه در این باره بیان کرد که: «بسیار خوب است که مردم درک کنند که تغییرات در سخن گفتن ممکن است با یک بیماری عصبی همراه باشد. مهم ترین بخش درمان، ارائه اطلاعات مفید از این شرایط است.»
زمانی که گفتار درمانی اگر پروسه آپرکسیا را برعکس نکند می تواند به افراد در تلفظ بهتر لغات کمک شایانی بکند. افراد مبتلا به آپراکسی گفتار اغلب می توانند از کامپیوتر ها یا نوشتن برای برقراری ارتباط استفاده کنند.
منبع: eurekalert
ترجمه: احمد محمدحسینی
No tags for this post.