پس از آن که دی اکسید کربن در فرآیند «ترسیب کربن» در زیر زمین ذخیره می‌شود امکان آن وجود دارد که دوباره در نتیجه واکنش‌های شیمیایی بین دی اکسید کربن، آب، سنگ‌ها و سیمان از چاه‌های متروک به بیرون راه یافته و به جو زمین بازگردد.
«ترسیب کربن» به روند ذخیره کربن موجود در هوا در خاک و گیاهان اطلاق می شود. در این بررسی کارشناسان آمریکایی ویژگی‌های سنگ‌های متخلخلی را که دی اکسید کربن به داخل آنها تزریق می‌شود مورد مطالعه قرار دادند. این سنگ‌ها موسوم به «سنگ‌های میزبان» همچون کانتینرهایی برای نگهداری دی اکسید کربن عمل می‌کنند.
این تیم کارشناسی به مطالعه روی دو نوع معروف از این «سنگ‌های میزبان» شامل سنگ آهک و ماسه سنگ که دارای ویژگی‌های شیمیایی مختلفی هستند، پرداختند.
«لی لی»، یکی از کارشناسان مهندسی نفت و گاز طبیعی در این مطالعه گفت: از آنجا که این دو سنگ در اعماق زمین پیدا می‌شوند، بررسی آنها جالب توجه است هر چند این نگرانی وجود دارد که دی اکسید کربن به محض تزریق در زیرزمین به بیرون راه خروجی پیدا کند. حتی اگر دی اکسید کربن به سطح زمین راه نیابد می‌تواند به منابع آب زیرزمینی نشت کند.
وی افزود: همچنین تماس دی اکسید کربن با رسوبات آب‌های شور و حل شدن در آن، احتمال اسیدی شدن آن را افزایش می‌دهد.
به گزارش ایسنا، به این ترتیب ترکیب دی اکسید کربن و اسیدی شدن آب‌های شور مانند آب دریاها و اقیانوس‌ها می‌تواند انواع خاصی از سنگ‌ها از قبیل سنگ آهک و پوشش سیمانی موجود در چاه‌های گاز و نفت را در خود حل کند.
همچنین در صورتی که منابع آب شور اشباع شده با دی اکسید کربن به چاه‌های متروک برسد با سیمان واکنش نشان خواهد داد و بسته به شرایط شکاف‌هایی که در سیمان‌ها بوجود می‌آورد و احتمال خارج شدن دی اکسید کربن را افزایش می‌دهد.
No tags for this post.