اگر در اتاقی بخندید، سایر افراد نیز حاضر نیز به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه احساس بهتری خواهند داشت و لبخند خواهند زد. شواهد متعددی در دست است که نشان می‌دهد تقلید احساسات موجود در چهره دیگران به ما امکان همدلی با دیگران و درک احساس دیگران را می‌دهد. اگر نتوانیم احساسی که در چهره فرد مخاطب وجود دارد را تقلید کنیم، توانایی ما برای درک دقیق احساس او و در نتیجه ارائه واکنش مناسب به آن از دست می‌رود.
گروهی از روان‌شناسان اجتماعی در دانشگاه ویسکانسین در مطالعه‌ای ، به بررسی این پرداختند که چگونه افراد به تقلید احساسات موجود در چهره دیگران به منظور ارائه پاسخ هیجانی مناسب می‌پردازند. برای نمونه، اگر در کنار دوستی هستید که ناراحت به نظر می‌رسد، احتمالا چهره‌ای ناراحت به خود می‌گیرید. این در حالی است که حتی شاید خودتان از این مساله آگاه نباشید. این حالت ناراحت به خود گرفتن، به شما کمک خواهد کرد که بتوانید احساس منفی دوست خود را با تجربه مشابهی که در گذشته داشتید و سبب ناراحتی شما داشت ارتباط دهید. جالب اینجاست که این برداشت معنای هیجانی از چهره دیگران فقط طی چند صد میلی ثانیه روی می‌دهد.
اگر کسی از توانایی تقلید چهره دیگران برخوردار نباشد، توانایی او برای تشخیص و تقلید احساسات دیگران به شدت کاهش می‌یابد. برای نمونه افرادی که دچار برخی آسیب‌های سیستم حرکتی نظیر فلج صورت ناشی از سکته مغزی و یا حتی آسیب ناشی از جراحی پلاستیک هستند، این مساله مشاهده می‌شود. البته اگر کسی از ابتدا از توانایی تقلید احساس موجود در چهره دیگران برخوردار نباشد، به صورت خودکار از شیوه‌هایی جایگزین برای تفسیر اطلاعات دیگران استفاده خواهد کرد.
افزون بر این، برخی افراد دارای اختلالاتی نظیر اوتیسم که قادر به تقلید و شناسایی احساسات نیستند نیز ممکن است دچار این مشکل است.
این پژوهشگران در گام بعدی قصد دارند سازوکارهای مغزی که به شناسایی بهتر حالت‌های مختلف چهره کمک می‌کند را مورد مطالعه قرار دهند. درک بهتر این سازوکار می‌تواند به درمان بهتر اختلالاتی نظیر اوتیسم کمک کند.
این مطالعه در نشریه Trends in Cognitive Sciences منتشر شده است.
ترجمه: زهرا جعفری رودپشت
No tags for this post.