«دیوید گریمز»، فیزیکدان دانشگاه آکسفورد موفق شده احتمال سربه‌مهر ماندن چهار نظریه‌ی بزرگ توطئه را حساب کند و همان‌طور که انتظار می‌رفت، نتیجه‌ی این محاسبات به‌هیچ‌وجه خوشایند طرفداران فرضیاتی مانند «دروغ بودن فرود فضانوردان ناسا بر سطح ماه» نیست.بر اساس محاسبات گریمز، برای آنکه بتوان به شیوه‌ی سنتی روی ماجرایی سرپوش گذاشت طوری‌که تا ده سال کسی از آن بویی نبرد، باید کمتر از ۱۰۰۰ نفر از کلیات یا جزئیات ماجرا اطلاع داشته باشند و برای این‌که این راز یک قرن دوام بیاورد، تعداد افراد درگیر باید کمتر از ۱۲۵ نفر باشد؛ اما بیشتر فرضیات توطئه رایج حول موضوعاتی شکل گرفته که هزاران نفر در آن‌ها مشارکت داشته‌اند و طبق ادعای گریمز، هر پنهان‌کاری یا توطئه‌ای که بیش از چندصدنفر در آن سهیم باشند، به‌سرعت فرو خواهد پاشید. گریمز محاسبات خود را حول محور کلیدی «رازداری» و برای چهار نظریه‌ی توطئه‌ی مشهور انجام داد؛ «واکسیناسیون عامل اوتیسم است»، «تغییرات آب‌وهوایی واقعیت ندارد»، «فرود انسان بر ماه دروغی بیش نبود» و این‌که «درمان سرطان هم‌اکنون وجود دارد، اما شرکت‌های بزرگ داروسازی به‌عمد آن را اعلام نمی‌کنند». درنهایت محاسبات به این نتیجه رسید که:
اگر فرود انسان بر ماه واقعاً دروغ بود، حدود۴۱۱هزار نفر از کارکنان و پیمانکاران ناسا از آن آگاهی داشتند و این موضوع پس از ۷/۳ سال آشکار می‌شد.
هرگونه سرپوش گذاشتن روی ارتباط بین واکسیناسیون و اوتیسم بین ۲/۳ تا ۸/۳۴ سال پس از آغاز واکسیناسیون افشا می‌شد.
فریب تغییرات اقلیمی بین ۷/۳ تا ۸/۲۶ سال دوام می‌آورد.
پنهان کردن داروی سرطان پس از تنها ۲/۳ سال توسط یکی از کارکنان شرکت‌های بزرگ داروسازی افشا می‌شد.
این محاسبات در خوش‌بینانه‌ترین حالت برای طراحان توطئه انجام شده، به‌این‌ترتیب که آن‌ها واقعاً در طراحی توطئه، پنهان کردن شواهد و رازداری به‌خوبی عمل کرده‌اند و هیچ نوع تحقیقات بیرونی حول این موضوعات انجام نمی‌شود. به عبارت دیگر اگر این چهار فرضیه توطئه واقعیت داشت، تاکنون می‌بایست افشا می‌شد. گریمز برای خلق معادله‌اش ابتدا احتمال برملاشدن اسرار را با گذشت زمان بررسی کرد و از سه توطئه‌ی اثبات‌شده بهره گرفت.
در سال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲) ادوارد اسنودن برنامه‌ی جاسوسی گسترده‌ی آژانس امنیت ملی ایالات‌متحده «NSA» را افشا کرد. این افشاگری تنها شش سال پس از آغاز تخمینی برنامه‌ی «PRISM» اتفاق افتاد.
فرود انسان بر ماه – بیش از ۴۶ سال از فرود فضانوردان آپولو ۱۱ بر سطح ماه می گذرد، اما اگر این ماجرا دروغ بود، این ماجرا می بایست ۳٫۷ سال پس از آن افشا می شد
در سال ۱۹۳۲ (۱۳۱۱) دفتر بهداشت عمومی ایالات‌متحده تحقیقی مطالعاتی روی مردان آمریکایی آفریقایی‌تبار (سیاه‌پوست) که از بیماری سفلیس رنج می‌بردند، آغاز کرد. در اواسط دهه‌ی ۱۹۴۰ (۱۳۲۰) و پس از آنکه مشخص شد پنی‌سیلین سفلیس را درمان می‌کند، مسوولان تحقیق در تصمیمی غیراخلاقی از ارائه‌ی این دارو به بیماران خودداری کردند. حدود ۶۷۰۰ نفر در این ماجرا مشارکت داشتند و درنهایت پس از ۲۵ سال دکتر پیتر باکستون از پژوهشگران حاضر در آزمایش ماجرا را افشا کرد.
رسوایی آزمایشگاه پزشکی قانونی FBI. دکتر فردریک وایتهرست صدها نامه با موضوع طبیعت شبه‌علم و نتایج مشکوک بسیاری از آزمایش‌های پزشکی قانونی FBI به مدیران مافوق خود نوشت؛ اما نتایج غیرقطعی باعث زندانی شدن گروه بزرگی از افراد بی‌گناه و حتی اعدام یا مرگ برخی از آن‌ها در زندان شد. پس از افشاگری وایتهرست در سال ۱۹۹۸ (۱۳۷۷)، کمیته‌ی تحقیق وزارت دادگستری ایالات‌متحده به این نتیجه رسید که حداقل ۲۶ نفر از ۲۸ عضو گروه تحلیل‌گران مو در آزمایشگاه‌های FBI شهادت‌های گمراه‌کننده در دادگاه ارائه داده‌اند.این نمونه‌ها و البته معادله‌ی گریمز مؤید این واقعیت است که هرچند توطئه‌ها و پنهان‌کاری‌های وسیعی در جهان اتفاق می‌افتد، اما هیچ‌کدام از آن‌ها نمی‌توانند زمان زیادی دوام بیاورند. مقاله‌ی گریمز با عنوان «On the Viability of Conspiratorial Beliefs» در نشریه‌ی PLOS One منتشر شده است.
منبع:پرفسورها
No tags for this post.