محققان در این تحقیق با ارتقای شیوه کنونی، از مولکول‌های یک رشته دی‌ان‌ای موسوم به آپتامرها استفاده کردند که می‌توان از آن در درمان سرطان بهره برد.
آپتامرها از گزینه‌های خوب برای درمان‌های جدید بشمار می‌روند زیرا دارای توانایی ذاتی در اتصال به هر نوع مولکول هدف از جمله سلول‌های سرطانی و باکتری‌ها هستند. زمانی که آپتامر به هدف خود متصل شد، فعالیت آن را مهار کرده و خطر آن را برای میزبانش از بین می‌برد.
اگرچه آپتامرها برای شناسایی و درمان بیماری‌های خطرناک مفید هستند اما از دو نقطه ضعف رنج می‌برند که از تاثیرگذاری حداکثری آن‌ها جلوگیری می‌کند. اول این که اتصالاتی که آن‌ها با مولکول‌های هدف ایجاد می‌کنند، معمولا بسیار ضعیف و غیر کارآمد بوده و دیگر این که براحتی توسط آنزیم‌ها هضم می‌شوند. این دو مشکل، مانعی برای تایید شدن آپتامرها به منظور کاربرد کلینیکی بوده‌اند.
محققان A*STAR با این دو مشکل مقابله کردند. آن‌ها ابتدا یک جزء مصنوعی به عنوان یک پایه غیرطبیعی را به یک آپتامر استاندارد افزودند و قابلیت اتصال آن به مولکول‌های هدف را افزایش دادند. افزودنی دوم سپس به شکل یک دی‌ان‌ای کوچک موسوم به سنجاق کوتاه دی‌ان‌ای ساخته شد. این بخش با یک ساختار ثابت خاص و جمع‌وجور در برابر هضم بسیار مقاوم بوده و به آپتامرها اجازه می‌دهد تا برای چند روز به جای چند ساعت در سیستم باقی بمانند.
با رسیدگی به این دو مساله اصلی آپتامرهای دی‌ان‌ای، آن‌ها ممکن است در آینده بتوانند جایگزین پادتن‌ها برای هدف قرار دادن بیماری شوند. پادتن‌ها مشابه آپتامرها به هدف خود می‌چسبند اما برخلاف فناوری پیشگامانه دی‌ان‌ای، آن‌ها ممکن است منجر به واکنش‌های نامطلوب ایمنی شوند و همچنین تولید مقادیر زیادی از آن‌ها با کیفیت خوب بسیار مشکل است.
گام بعدی این تحقیق، استفاده از آپتامرها برای شناسایی و غیرفعالسازی مولکول‌ها و سلول‌های هدف عامل بیماری‌های عفونی مانند دانگ، مالاریا، استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین و همچنین سرطان است.
به گزارش ایسنا، این یافته‌ها در مجله Scientific Reports منتشر شده است.
No tags for this post.