پروفسور «جعفر جعفری» در اولین کنفرانس بین‌المللی گردشگری و معنویت با نگاهی به پیشینه گردشگری اظهار کرد: زمان قدیم مسافرت وجود داشت که کم کم به گردشگری تغییر هویت داد. تا جنگ جهانی دوم گردشگری حالت عمومی داشت و این قدر هم شاخ و برگ نداشت. بعد از این دوران کشورها متوجه شدند می‌توانند انواعی از گردشگری را داشته باشند. از دهه 70 این نگرش گسترش یافت و از دل گردشگری، گردشگری فرهنگی، طبیعت و مذهبی بیرون آمد.
او گردشگری را در عصر حاضر بزرگترین حرکت مردمی دانست و گفت: گردشگری کبوتر صلح است. جایی می‌رود که بتواند بنشیند. نبودن گردشگر نشان می‌دهد جایی برای نشستن وجود ندارد.
این استاد دانشگاه سپس به بُعد معنوی گردشگری پرداخت و افزود: باید حرکت در گردشگری جریان داشته باشد تا بینش جدید حاصل شود. برای خیلی‌ها گردشگری معنوی با مذهب ارتباط پیدا می‌کند، البته برخی فکر می‌کنند از راه‌های غیرمذهب هم می‌توانند به بالاترین‌ها برسند. مثلا چندین مقاله درباره حالی که از سفر به دیزنی بورد حاصل می‌شود نوشته شده است. بعضی‌ها حتی با رفتن به چنین مکان‌هایی حال خوبی پیدا می‌کنند.
جعفری همچنین با اشاره کسب تجربه در سفر بیان کرد: اگر سفر نرویم نمی‌توانیم به معانی اشعار سعدی که گفته است «بنی‌آدم اعضای یکدیگر» پی ببریم. بسیار سفر باید کرد تا پخته شود خامی.
No tags for this post.