بهینه سازی خواص نانوالیاف پلیمری برای ترمیم بافت های آسیب دیده بدن
دکتر امیر دوستگانی محقق این طرح گفت: این مواد نانوساختار در مقیاس آزمایشگاهی تولید شده اند، اما در آینده در صورت افزایش مقیاس و مقدار تولید قابلیت تجاری شدن خواهند داشت.وی بیان کرد: حوادث مختلف می توانند به انواع بافت های درونی و بیرونی بدن انسان آسیب برسانند، از این رو ترمیم کامل و سریع این بافت های آسیب دیده می تواند یکی از مهم ترین اهداف علومی همچون مهندسی بافت و مهندسی پزشکی باشد. در این راستا، فراهم کردن مناسب ترین محیط برای رشد و جایگزینی بافت های جدید ضروری به نظر می رسد.
دوستگانی در رابطه با اهداف طرح گفت: نانو الیاف به دلیل بالا بودن نسبت سطح به حجم می توانند خواص ویژه ای را از خود نشان دهند، همچنین ساختار بافت های بدن انسان دارای ساختار نانو لیفی و الیافی با قطر کمتر از 500 نانومتر هستند، در این پژوهش قطر متوسط الیاف و خواص مکانیکی بهینه سازی شده اند تا نانو الیافی با کمترین قطرممکن و حداکثر استحکام به دست آید، این داربست ها می توانند فضای مناسبی برای جایگزینی و ترمیم بافت های آسیب دیده فراهم کنند.
وی ادامه داد: در بحث مهندسی پزشکی جهت ترمیم بافت های آسیب دیده نیاز به ساختارهای سه بعدی مشابه بدن انسان است تا محیط مناسبی برای رشد و تکثیر سلول های مورد نظر فراهم شود، با استفاده از نتایج حاصل از این تحقیق، امکان تهیه و ساخت داربست های پلیمری با خواص مناسب فراهم می شود، به علاوه، با در اختیار داشتن شرایط بهینه می توان با سرعت بیشتر و هزینه کمتر به داربست های با خواص مناسب دسترسی پیدا کرد.
وی گفت: نتایج آزمون ها نشان داده اند که افزایش غلظت محلول موجب افزایش قطر متوسط الیاف شده، اما استحکام آنها را کاهش می دهد، از سوی دیگر افزایش ولتاژ اعمالی در فرایند الکتروریسی موجب کاهش قطر متوسط الیاف و افزایش استحکام آن ها می شود.
نتایج این تحقیق در مجله بین المللی Journal of Industrial Textiles به چاپ رسیده است.
مهندسی بافت به طور عام به معنی توسعه و تغییر در زمینه رشد آزمایشگاهی مولکول ها و سلول ها در بافت و یا عضو، برای جایگزینی یا ترمیم قسمت آسیب دیده بدن است. دانشمندان از سال ها قبل قادر به کشت سلول ها در خارج از بدن بودند، ولی فناوری رشد شبکه های پیچیده و سه بعدی سلولی برای جایگزینی بافت آسیب دیده اخیراً توسعه یافته است. بر اساس تعریف، برای ساخت یک بافت به شیوه های مهندسی، نیاز به طراحی یک داربست با ساختار فیزیکی مناسب با امکان چسبندگی سلول ها به آن، مهاجرت سلولی، تکثیر سلولی و تمایز سلولی و در نهایت رشد و جایگزینی بافت جدید است.
