مطابق آخرین نظر سنجی ها یکی از عمده ترین ترس های موجود میان بیمارانی که باید تحت عمل جراحی قرار گیرند , خارج شدن از حالت بی هوشی در حین عمل جراحی است. اما دانشمندان در دانشگاه کمبریج موفق به یافتن الگوی خاصی از امواج مغزی شدند که در زمان وقوع بی هوشی کامل علائم خاصی نشان خواهد داد. این امواج و علائم آن ها عمل های جراحی را بی خطرتر از گذشته خواهند ساخت.
در ادامه مصاحبه انجام شده میان کریس اسمیت و اسریواس چنو سرپرست این پروژه را خواهیم خواند.
چنو– روزانه بیش از 60000 عمل جراحی در سراسر ایالات متحده امریکا انجام می شود. یکی از چالش های بزرگی که هم اکنون پزشکان با آن سروکار دارند میزان داروی لازم برای بی هوش کردن بیماران و حصول اطمینان از بی هوش شدن آن ها پیش از شروع عمل جراحی است. در حالی که اکثر پزشکان در تشخیص این میزان و انجام بی هوشی خبره هستند , در میان هر هزار عمل جراحی انجام شده معمولا 2 الی 3 گزارش مبنی بر به هوش آمدن بیمار در حین عمل جراحی ارائه شده است. به ظاهر تعداد این افراد چندان زیاد به نظر نمی رسد اما در صورت جمع کردن تعداد آن ها خواهیم دید که سالانه چنین اتفاقی حین عمل جراحی برای 20 الی 30 هزار نفر روی می دهد.
اسمیت– چنین اتفاقی برای فرد بسیار نگران کننده و هولناک خواهد بود.
چنو– دقیقا, روی دادن چنین اتفاقی باعث شکه شدن شخص خواهد شد و تجربه بسیار وحشتناکی به حساب می آید. طبق گزارش های موجود فارغ از این که فرد تحت عمل جراحی قرار گرفته و یا اینکه بدن وی شکافته شده است این اتفاق از نظر بیماران , اولین عامل پریشانی و نگرانی های بعد از عمل است زیرا آن ها رویدادهای حین عمل را مشاهده کرده و از نزدیک آن را حس کرده اند. بیماران کاملا از روی دادن این مسئله نگران هستند و ترجیح می دهند تا حد امکان چنین اتفاقی برای آن ها حادث نشود , ما نیز به عنوان پزشکان معالج تمام سعی خود را برای جلوگیری از روی دادن چنین اتفاقی انجام می دهیم.
اسمیت– چرا سنجش بی هوش شدن افراد دشوار است؟ چرا متخصصان بی هوشی آزمایشی برای سنجش اینکه فرد کاملا بی هوش شده است ندارند؟
چنو– این سوال بسیار خوبی است. همواره سوال می شود که چرا هیچ تستی برای سنجش میزان بی هوشی افراد وجود ندارد. این دقیقا همان چیزی است که ما پزشکان به دنبال داشتن آن هستیم , آزمایشی برای سنجش میزان بی هوشی دقیقا همانند آزمایش های موجود برای سنجش میزان فشار خون افراد. در وضعیت فعلی پزشکان چنین ابزاری در اختیار ندارند بنابراین آن ها با انجام چند آزمایش بسیار ساده همانند اندازه گیری میزان فشار خون و یا سنجش حرکات افراد میزان بی هوشی آن ها را اندازه گیری می کنند. بنابراین پزشکان با اندازه گیری پارامترهای مختلف به شکلی غیر مستقیم سطح هشیاری افراد را اندازه گیری می کنند. اما چیزی که ما علاقه مند رسیدن به آن هستیم دست یابی به راهی برای ارزیابی مغز و میزان هشیاری آن است و سپس با نتایج بدست آمده و اطمینان از بی هوشی فرد تصمیم به آغاز عمل جراحی بگیریم.
اسمیت– چگونه چنین کاری را انجام می دهید؟
چنو– کاری که ما انجام می دهیم استفاده از شاخصی به نام EEG بوده که مخفف الکتروانسفالوگرافی است. به طور کلی کاری که با استفاده از این روش انجام می شود استفاده از الکترودهای بسیار کوچک و وصل کردن آن ها به سر افراد بی هوش است. این روند کاملا بدون درد و غیر تهاجمی است. طی انجام مراحل این آزمایش فرد هیچ احساسی از روند آن نخواهد داشت و حین آن امواج الکتریکی که مغز همواره در حال تولید کردن آن هاست اندازه گیری می شود و سپس شاخص ها و علائمی کلیدی در اختیار پزشکان قرار می گیرد که با استفاده از آن ها از میزان هشیاری مغز آگاه می شوند.
اسمیت– بنابراین این طور که من متوجه شدم شما فرد مورد نظر خود را در هنگام هشیاری مورد آزمایش قرار می دهید و علائم ذکر شده را بررسی می کنید سپس در زمان بی هوشی نیز به بررسی های خود ادامه می دهید و تغییرات در علائم را ثبت و مشاهده می کنید و در نهایت شما رکوردهایی از علائم زرا در اختیار دارید.
میزان داروی بیهوشی مورد نیاز برای بی هوش کردن افراد مختلف متفاوت است.
چنو– کاملا درست است و البته از این مرحله نیز فراتر رفته ایم. ما در حالی که میزان EEG را اندازه گیری می کنیم مقیاسی بدست می آوریم که نشان دهنده چگونگی هشیاری افراد است (با فشار دادن دکمه هایی در زمان تولید 2 صوت که از لحاظ آوایی بسیار بهم نزدیک هستند.). علاوه بر این میزان آرام بخش ها و بی هوش کننده ها در خون این افراد اندازه گیری می شود تا بتوانیم علائم مغزی را با میزان داروهای موجود در خون بیماران مرتبط سازیم. بنابراین ما می توانیم این دو علائم را با یکدیگر مرتبط کنیم تا به نقطه ای که شخص هشیاری خود را از دست می دهد و حتی نقطه ای که وی از حالت بی هوشی خارج می شود نزدیک شویم.
اسمیت– متخصصان بی هوشی اغلب بیان می کنند که همواره تفاوت های چشم گیری میان اشخاص مختلف وجود دارد. ممکن است شما با اندکی دارو بی هوش شوید و در نقطه مقابل شخص دیگری با مصرف بالایی از همان دارو همچنان توان ایستادن و هشیار ماندن خود را حفظ کند. آیا ارتباط این تفاوت در اشخاص مختلف را در نظر گرفته اید؟
چنو– این نکته یکی از مهم ترین و جالب ترین قسمت های داده های بدست آمده بود. در طول آزمایش به تمام افراد میزانی داروی بی هوشی تجویز شد تا آن ها را به بالاترین سطح بی هوشی برساند با انجام این کار توانستیم افرادی را که با اندکی دارو بی هوش می شدند شناسایی کنیم و در مقابل افرادی را که با همان اندازه داروی بی هوشی همچنان هشیار بودند را نیز تشخیص دهیم. علت دقیق روی دادن چنین اتفاقی دقیقا واضح نیست اما داده های ما نشان می دهند که چگونگی و نحوه عملکرد مغز پیش از مصرف دارو تاثیر قابل توجهی روی بی هوش شدن و یا نشدن افراد دارد.
اسمیت– بنابراین نه تنها این روش یک روش کنترل بالقوه برای تشخیص و اطمینان از بی هوش شدن افراد است بلکه می توان با استفاده از آن میزان دارویی که برای بی هوش ساختن هر شخص مورد نیاز است را مشخص کرد.
ادامه این بحث در سایت thenakedscientist.com
No tags for this post.