بر اساس تحقیقات جدید دانشمندان دانشگاه رایس (Rice) و کمپیناس (Campinas) مکانیزم لغزش و چسبندگی به کار رفته در زمین لرزه می تواند در سطح مولکولی برای تشخیص میزان انعطاف پذیری موادی در مقیاس نانو مورد استفاده قرار گیرد.
این تیم در مطالعات خود به این نتیجه رسید که اکسید ها در اثر فشار ملایم و آرام گرفته می شدند که همین امر موجب ایجاد خطوطی راه راه در بخش های کشیده شده ی این ورق می شد
پولیکل آجایان از دانشگاه رایس (Rice) در پی تحقیقات خود به این نتیجه رسیده است که مولکول های تصادفی پخش شده در لایه های گرافن تحت تاثیر چگونگی تعامل لایه های تحت فشار هستند.
انعطاف پذیری یکی از قابلیت هایی است که مواد مختلف در هنگام مواجهه با فشار با استفاده از آن شکل خود را به صورت موقت تغییر می دهند. به این ترتیب محققان رایس در راستای ایجاد ابزاری مانند دستگاه های الکترونیکی انعطاف پذیر، نحوه تحمل فشار برشی توسط برگه های گرافن اکسید را با کشیدن دو سر آن مورد بررسی قرار دادند.
چاندرا سکار تیواری به عنوان راهبر این تحقیق در این باره بیان کرد که کسب دانشی عمیق در این زمینه برای ساختن مواد پیشرفته و جدید از اهمیت زیادی برخوردار است. او در ادامه بیان کرد: «ما به دنبال این هستیم که بتوانیم از مواد دو بعدی ساختار های سه بعدی بسازیم؛ بنابراین انجام این دسته از مطالعات برای ما بسیار مفید است. این ساختارها می توانند به عنوان یک بستر حرارتی مناسب برای دستگاه های الکترونیکی در نظر گرفته شوند هم چنین می توان از انها در ساخت فیلتر ها، حسگرها و دستگاه های پزشکی بهره برد؛ اما اگر بخواهیم از ماده ای استفاده کنیم در ابتدا باید رفتار دقیق ان را مورد بررسی قرار دهیم.»
برگه گرافن اکسید مورد بررسی آنها ورقه هایی بودند که به صورت لایه لایه روی یکدیگر قرار می گیرفتند. مولکول های اکسیژن باعث کاربردی شدن سطوح شده و موجب زبر شدن برگه ها می شدند.
این تیم در مطالعات خود به این نتیجه رسید که اکسید ها در اثر فشار ملایم و آرام گرفته می شدند که همین امر موجب ایجاد خطوطی راه راه در بخش های کشیده شده ی این ورق می شد؛ اما ماده موجود با افزایش فشار شکننده تر می شد. تیواری در این باره بیان کرد که: «شبیه ساز ساخته شده به وسیله همکاران ما در برزیل تایید کننده این است که اگر شما یک ورقه را به سرعت بکشید، لایه ها با یکدیگر تعاملی نشان نمی دهند و تنها یک لایه بیرون می آید. هم اکنون با استفاده از این مطالعه می دانیم که گروه هایی کاربردی وجود دارند که بسیار مفید بوده و گروه هایی هستند که اصلا مفید نخواهند بود. هم اکنون با انتخاب گروه کاربردی می توانیم به ساخت ساختار های بهتر در مقیاس مولکولی دست بزنیم.»
منبع: Sciencedaily
No tags for this post.