این کشف مهم از یک راز چندیدن ماهه درباره کشف آب در همه جای این ستاره دنباله دار به جز سطح آن، پرده برداشت. این اکتشاف، به درک بهتر دینامیک لایه های بیرونی این ستاره دنباله دار و نحوه تغیرساختار آن ها کمک می کند.
در سال 2014 میلادی در پی فرود آمدن یک فضاپیمای کوچک موسوم به Philae روی سطح 67P، این ستاره دنباله دار در تاریخ ثبت شد. در ابتدای هفته جاری، خبر نابودی فضاپیمای Philae که از راه دور کنترل می شد، منتشر شد.
محققان با استفاده از این فضاپیما و کاوشگر Rosetta، در اطراف 67P ابری از گاز شناسایی کردند که حاوی مولکول های آب بود و آن را Coma نامیدند؛ همچنین مستنداتی به دست آوردند که نشان می داد آب یخ زده، یکی از اجزای اصلی تشکیل دهنده هسته ستاره دنباله دار است. با این وجود، تا کنون هیچ مدرکی دال بر وجود آب در سطح این ستاره دنباله دار به دست نیامده بود.
محققان برای تشخیص مواد تشکیل دهنده سطح 67P با استفاده از کاوشگر Rosetta، پرتوهای مادون قرمز را روی سطح ستاره دنباله دار تاباندند و پرتوهای بازگشتی را تحلیل کردند. در نتیجه این اقدام، دو نوع آب یخ زده روی سطح ستاره دنباله دار شناسایی کردند که نوع اول دانه های یخ خالص در ابعاد میلی متری و نوع دوم دانه هایی به اندازه 50 میکرومتر بودند.
دانه های یخ کوچکتر در اثر چرخش ستاره دنباله دار ایجاد می شوند. این ذرات وقتی در مقابل تابش نور خورشید قرار می گیرند، بخار شده و وارد Coma می شوند، اما در سایه پشت ستاره دنباله دار در اثر سرما مجددا یخ زده و روی سطح ستاره می افتند.
محققان بر این باورند که فرآیند تشکیل دانه های بزرگتر یخ، پیچیده تر است و در زمان نزدیک شدن ستاره دنباله دار به خورشید، این دانه ها تبخیر می شوند و هنگامی که ستاره دنباله دار از خورشید دور می شود، مجددا در فضای خالی سطح زیرین آن دانه های یخ تشکیل می شوند.
این ستاره دنباله دار ساختاری متخلخل دارد و حدود 70 درصد از حجم آن خالی است و به همین علت گرما به اعماق آن نفوذ نمی کند.
به گزارش ایرنا، در حال حاضر محققان در حال بررسی اطلاعاتی هستند که در اواسط سال 2015 میلادی در رابطه با تحولات یخ در هنگام نزدیک شدن 67P به خورشید گردآوری شده است و قصد دارند ویژگی هایی را که هنگام تشکیل ستاره دنباله دار ایجاد شده اند، از ویژگی هایی که در اثر تغییر شرایط آن در طول زمان حاصل شده اند، تفکیک کنند.