این تصویر توسط تصویربردار اکتشافی دوربرد این فضاپیما در 14 جولای 2015 و در فاصله حدود 17 هزار کیلومتری گرفته شده است. مساحت پوشش داده شده در این تصویر 80 کیلومتر عرض و بیش از 700 کیلومتر طول دارد.ساختار سلول مانند این دشت‌ها، شکل‌گیری خود را مدیون یک فرآیند انتقال گرما هستند. نیتروژن جامد با حرارت ضعیف داخلی پلوتو گرم شده، شناور می‌شود و از یک مخزن به شکل حبابی بزرگ به سطح آمده که می‌تواند در مناطقی تا چند مایل عمق داشته باشد.
این سلولها که از مدار مشاهده شده و در حدود 16 تا 40 کیلومتر گسترده شده بودند در مقیاس بزرگتر، نتیجه یک مکانیزم دوره‌ای هستند که در آن "سطح" خود را بازسازی می‌کند.
هنگامیکه یخ‌های غنی از نیتروژن که بخش عمده ای از هر سلول را تشکیل داده سرد می‌شوند و به زیر سطح سقوط می‌کنند، قسمتهایی از لبه‌های برآمده این سلولها گاهی اوقات باقی می‌مانند. چنین رویدادی می‌تواند مسؤول ایجاد مصنوعات x مانند متمایزی بشود که در تصویر قابل مشاهده است و ممکن است نقطه برخورد چهار سلول مجزا بوده باشد.
به گفته دانشمندان نقاط سیاه پراکنده که در این تصویر موزاییکی قابل مشاهده است می‌تواند نشان دهنده حضور یک بلوک آلوده از یخ آب باشد.
این فرآیند به طور موثری سبب چرخه بازسازی دوره‌ای بخش‌های زیادی از فلات اسپوتنیک شده و به شرح کمیابی نسبی دهانه‌های برخوردی که به طور معمول زمین را علامت‌گذاری می‌کنند، می‌پردازد.
تصویر ترکیبی دوم که توسط ناسا منتشر شد، یک منطقه پر گودال وایکینگ ترا پلوتو را نشان می‌دهد. این مشاهدات توسط تصویربردار اکتشافی دوربرد فضاپیمای New Horizons در طیف وسیع 49 هزارکیلومتر گرفته شده و با اطلاعات ثبت شده توسط دوربین تصویربرداری چند طیفی رالف این فضاپیما تکمیل شده است.
به گزارش ایسنا، تصویر ثبت شده نشان دهنده پوشش شفاف یخ متان و دهانه‌های متعدد است. این چشم انداز روشن توسط ذرات قرمز تیره به نام تولین لکه‌دار شده است.مقدار زیادی از ذرات تیره‌تر به تعدادی از کانال‌ها و حوضچه‌های دهانه سرازیر شدند و دانشمندان این ماموریت در حال بررسی این نظریه هستند که تولین‌ها توسط جریان‌های یخ دستکاری شده یا حتی توسط بادهای پلوتو پرتاب شده‌اند.
No tags for this post.