پژوهشگران دانشگاه MIT برای ساخت الگوریتم خود، برای هر فرد مورد آزمایش 35 تا 150 عدد عکس به نمایش گذاشتند و پس از آن با نمایش برخی از این عکس‌ها در مرحله بعدی، سعی بر کشف رابطه‌ای میان عکس‌هایی که در حافظه افراد ثبت شده بود و دیگر تصاویر داشتند. بدون شک موارد تکراری که افراد در مرحله دوم به آن اشاره می‌کردند، به یادماندنی‌تر تلقی می‌شد.
پژوهشگران این طرح با استفاده از نتایج حاصل از آزمایشات انسانی و با به کارگیری 60،000 عکس، عکس‌ها را امتیازدهی کردند. آن‌ها برای تشخیص عکس‌های ماندگارتر پژوهش‌های خود را برای طراحی هوش مصنوعی به خصوصی برای تشخیص و تجزیه و تحلیل عکس‌های با جذابیت و ماندگاری بالا گسترش دادند. این هوش مصنوعی به صورت ساده‌تری در دوربین‌ها و یا شبکه‌های اجتماعی برای پیدا کردن صورت و یا لبخند افراد به کار گرفته می‌شود.
این الگوریتم نقشه‌ای حرارتی برای هر عکس ترسیم می‌کند. همچنین بر عناصر برجسته هر عکس در به‌یادماندنی بودن آن نیز تاکید بسیاری دارد.
محققان توانستند قدرت و کارآیی الگوریتم تازه متولد شده خود را اثبات کنند. در طی روند آزمایش، این الگوریتم توانست تا حدود بسیار زیادی تصاویری که به یادماندنی هستند را پیش‌بینی کند، به طوریکه مرحله اول آزمایش به همان‌گونه‌ای که در ابتدا توضیح مختصری درباره آن داده شد، صورت گرفت و در این بین برخی از عکس‌ها در خاطر افراد ثبت شد. در مرحله بعدی همان عکس‌ها را برای کامپیوتر به نمایش گذاشتند و این الگوریتم موفق شد که عکس‌های بسیاری که به یادماندنی تلقی می‌شدند را حدس بزند.
شاید نخستین سوالی که در ذهن هر خواننده شکل بگیرد این است، «روند کار این الگوریتم چگونه است؟» در پاسخ باید گفت که این الگوریتم نقشه‌ای حرارتی برای هر عکس ترسیم می‌کند. همچنین بر عناصر برجسته هر عکس در به‌یادماندنی بودن آن نیز تاکید بسیاری دارد. طبق تجزیه و تحلیل‌های صورت گرفته تصاویر به یاد ماندنی اغلب نقاطی کانونی (یک چهره و یا یک شئ) در خود جای داده‌‌اند. در برخی موارد نقاط متضادی نیز در عکس وجود داشتند که آن‌ها را خاطره‌انگیز‌تر می‌کرد.
تصاویری با نمای باز (Landscapes)، مناظر شهری و یا حتی عکس‌هایی از داخل خانه جزء بدترین عکس ها در به‌یادماندن در ذهن افراد بودند. جالب است که تصاویری مملو از چهره‌های عصبانی و خشمگین و تصاویری که حس ترس را در بیننده به وجود می‌آوردند نیز به راحتی به ذهن سپرده خواهند شد. به عنوان مثال تصویری از یک مار سمی بسیار خطرناک نسبت به عکسی که افراد در آن مشغول پیاده‌روی هستند، جذابیت و ماندگاری بالاتری در ذهن ایجاد می‌کند. طبق یافته‌های این تیم، یک عکس شخصی (سلفی) ماندگاری بسیار فراتری نسبت به عکس که در یک مکان تاریخی و یا علمی معتبر گرفته شده است، در ذهن افراد بیننده دارد.
با وجود پیشرفت‌های چشمگیری که در این پروژه صورت گرفته، کماکان پژوهشگران MIT بر این عقیده‌اند که این الگوریتم کامل نیست. زیرا باید از خرد جمعی نیز به عنوان عاملی مهم در پیش‌بینی تصاویر به یادماندنی نام برد.
مطمئنا این طرح کم و کاستی‌هایی نیز دارد، اما پژوهشگران در حال حاضر تمامی تمرکز خود را بر افزایش ظرافت بررسی و تجزیه و تحلیل تصاویر گذاشته‌اند. شاید در نگاه اول ما به این الگوریتم به عنوان ابزاری کمکی برای ثبت تصاویری بهتر از خودمان در شبکه‌های اجتماعی باشیم، اما باید اشاره کرد که اگر علم ما بر پیدا نمودن الگوریتمی دقیق کامل شود، می‌توان در کلاس‌های آموزشی از عکس‌ها و اسلایدهایی که ماندگاری بیشتری در ذهن دانش‌آموزان و دانشجویان دارند استفاده نمود تا بیشترین بازدهی را مشاهده کرد.
منبع:Discovermagazine.com
No tags for this post.