دانشمندان بیش از 30 سال در مورد فرضیه جنجالی مربوط به دوره انقراض جمعی و دهانه‌های برخوردی ناشی از بارش دنباله‌دار و شهاب‌سنگ‌ها بر روی زمین بحث می‌کردند.
مایکل رمپینو، زمین‌شناس از دانشگاه نیویورک و کن کالدیرا، دانشمند دپارتمان موسسه بوم شناسی جهانی کارنگی، در مقاله خود (ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم )، به ارائه یافته‌های جدید درباره ارتباط سن این دهانه‌ها با تکرار انقراض جمعی، از جمله مرگ دایناسورها پرداختند. آنها در طول دوره پژوهش، به ارائه الگوهایی از دهانه‌های برخوردی و رویدادهای انقراض که هر 26 میلیون سال اتفاق می‌افتد، پرداختند.
این چرخه از طریق صفحه میانی متراکم کهکشان راه شیری با حرکت تناوبی خورشید و سیارات مرتبط است. دانشمندان بر این باورند که آشفتگی‌های گرانشی ابردنباله‌دار اورت که به دور خورشید می‌گردد، سبب بارش دنبالهدارها در داخل منظومه شمسی می‌شود که طی آن برخی از این دنبالهدارها به زمین برخورد می‌کنند.
رمپیو می‌گوید: ارتباط بین شکل‌گیری این اثرات و رویدادهای انقراض در 260 میلیون سال گذشته قابل توجه بوده و نشان دهنده یک رابطه علت و معلولی است.
این دو محقق دریافتند که شش انقراض جمعی در طول دوره مورد مطالعه با زمان‌های افزایش تاثیر ویرانی بر روی زمین ارتباط دارد. یکی از این دهانه‌ها که در این پژوهش در نظر گرفته شده، ساختار برخوردی بزرگ شهر چیکشلوب در یوکاتان به قطر 180 کیلومتر است که زمان آن به 65 میلیون سال قبل برمی‌گردد.
آنها افزودند که پنج حلقه از این شش دهانه برخوردی بزرگ از 260 میلیون سال گذشته بر روی زمین، با حوادث انقراض جمعی در ارتباط است.
به گزارش ایسنا، نتایج این پژوهش در ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم منتشر شده است.
No tags for this post.