در حال حاضر نمای بیرونی بقعه سیمان سفید شده است که در برخی جاها سیمان ریخته و لاشه سنگ ها و ملاط به کار رفته در بدنه بنا مشخص است . کف بنا را با سیمان و در قسمتی با سنگ و ملاط پوشانده اند . گنبد بنا دو پوش بوده که از خارج مخروطی شکل و از داخل پیازی شکل است . ورودی بنا در ضلع جنوب شرقی قرار داد و دارای طاق نیم دایره ای است .
این بنا بر اساس فهرست ارائه شده توسط سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری استان تهران مربوط به قرن 8 هجری قمری است .
داخل بنا هشت ضلعی است و در هر ضلع یک طاقنما اجرا شده که در ضلع جنوب شرقی به جای طاقنما ورودی وجود دارد .
در حال حاضر روکش داخلی بنا از سیمان سیاه بوده وکه تا حدود ارتفاع 5 /1 متری از کف ، دیوار ها را تراشیده اند و فاقد پوشش است . ترک های بسیار عمیقی در تمامی اضلاع به خصوص در ضلع شمالی بنا دیده می شود که تمامی آن ها به صورت شبکه ای به هم متصل شده و به ورودی بنا ختم می شود .با اینکه این بنا مرمت شده ولی در بخش اتصال پایه به ساقه گنبد آثار رطوبت مشاهده می شود، که این امر در دراز مدت باعث آسیب دیدگی بنا خواهد شد . بر روی ورودی بنا نیز صدمه وارد شده و به صورت حفره ای نمایان است . در سمت غرب امامزاده سازه معماری الحاقی دیده می شود که برای قدمت و کاربرد آن نمی توان اظهار نظر کرد .
این بنا بر اساس فهرست ارائه شده توسط سازمان میراث فرهنگی ، صنایع دستی و گردشگری استان تهران مربوط به قرن 8 هجری قمری است . در حالی که در صفحه 261 کتاب آثار تاریخی فیروزکوه در مورد این بنا توضیحاتی داده شده و در رابطه با قدمت تپه ای که این امامزاده بر روی آن قرار دارد ، چنین نوشته و اشاره ای به قدمت بنا نکرده است . در کتاب مذکور در رابطه با بنای بقاع متبرکه امامزادگان محمد و احمد این چنین ذکر شده است :
« این تپه حدود 48 متر عرض و 55 متر طول داشته و امتداد آن در جهت شمال شرقی ـ جنوب غربی و ارتفاع آن از سطح فعلی زمین های اطراف حدوداٌ 8 متر است . سفال های گرد آوری شده از سطح تپه که به رنگ های مختلفی هستند که همگی به دورهای تاریخی و اسلامی تعلق دارند . »
این بنا به شماره 2935 و در تاریخ 20/ 9 / 1379 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است .
گزارش تصویری و تحلیل فنی : احسان محمدحسینی – فاطمه کردی
No tags for this post.