تولید 50 گرم پلوتونیوم 238 که به اندازه یک توپ گلف است، برای نخستین بار پس از متوقف شدن تولید نیروگاه ساوانا ریور در اواخر دهه 1980 در آمریکا انجام شده است.سیستم‌های نیروی رادیوایزوتوپی، گرمای حاصل از تجزیه رادیواکتیو طبیعی ایزوتوپ پلوتونیوم 238 را به برق تبدیل می‌کنند.
جان گرونسفلد، معاون برنامه ماموریت علمی ناسا اظهار کرد: این دستاورد چشمگیر نشانگر یک رنسانس جدید در اکتشاف منظومه شمسی است. سیستم‌های نیروی رادیوایزوتوپی یک ابزار حیاتی در تامین نیروی نسل آینده مدارگردهای سیاره‌ای، فرودگرها و کاوشگرها برای آشکارسازی اسرار جهان هستند.موفقیت مهندسان و متخصصان آزمایشگاه ملی اوک ریج وزارت انرژی آمریکا در تنسی، دو سال پس از آغاز به کار رسمی این پروژه با حمایت مالی ناسا بدست آمد و پس از سال‌ها تحقیق و آزمایش محقق شده است.
این نمایش گامهای مهم در تولید سوخت تضمین خواهد کرد که این فناوری حیاتی نیروی فضایی برای ارائه برق و حرارت مورد نیاز برای ماموریت‌های اکتشافی آینده منظومه شمسی در دهه حاضر و فراتر از آن در دسترس خواهد بود.
پلوتونیوم 238 سوختی است که کاوشگر کنجکاوی ناسا را در مریخ به جلو می‌راند. همچنین فضاپیمای نیوهورایزنز با کمک آن به سیاره کوتوله پلوتو و فراتر از آن سفر کرده و کاوشگر وویجر با این نیرو پس از 38 سال از آغاز سفرش در اعماق حرکت می‌کند.
سال گذشته ناسا اعلام کرد که میزان پلوتونیوم 238 باقی مانده تنها برای ساخت سه باتری دیگر برای ماموریت‌های فضایی کافی بوده و باید میزان بیشتری تولید شود.
پلوتونیوم 238 با نوع پلوتونیوم مورد نیاز برای استفاده از سلاحهای هسته‌ای و نیروگاههای برق متفاوت است. این نوع پلوتونیوم به اورانیوم 234 تجزیه شده و گرمای بسیار زیادی تولید می‌کند که می‌توان آن را به انرژی الکتریکی برای باتری‌های هسته‌ای ناسا موسوم به ژنراتورهای ترموالکتریک رادیوایزوتوپ تبدیل کرد. این گرما از مزیت دیگری برخوردار بوده که از یخ زدن ابزارهای علمی در سرمای منجمد کننده فضا جلوگیری می‌کند.
به گزارش ایسنا، ناسا و وزارت انرژی آمریکا امیدوارند در سال آینده بتوانند 340 گرم پلوتونیوم 238 تولید کنند و در نهایت، میزان تولید آن را به سالانه 1.5 کیلوگرم برسانند.
No tags for this post.