تیم علمی با همکاری "ستاره شهسواری"، دانش‌آموخته دانشگاه صنعتی شریف، یک کانال ساده میکروسیال را با آرایهای از نانوله‌های کربن اصلاح کردند که این نانولوله‌ها خود به صورت عمودی آرایش شده بودند و در واقع شبکه‌های رل‌شده متشکل از اتم‌های کربن بودند.
محققان پیش‌تر شیوه‌ای را برای قراردادن نانولوله‌های کربنی بر روی دو سر آن‌ها طراحی کرده بودند. در روش جدید، آن‌ها آرایهای سه‌بعدی از نانولوله‌های کربن را در درون یک ابزار میکروسیال ایجاد کردند به طوری که مایع بتواند از میان ابزار عبور کند.
دانشمندان در این پروژه به آرایه نانولوله توانایی به دام‌انداختن ذرات خاص را دادند و برای انجام این کار، این آرایه را به صورت لایه به لایه با پلیمرهای دارای بار الکتریکی متناوب پوشاندند.
بسته به تعداد لایه‌های انباشت‌شده، ستاره شهسواری و همکارانش توانستند نانولوله‌های نازک‌تر یا ضخیم‌تر را تولید کرده و بنابراین از آن‌ها برای به دام‌انداختن ذرات بزرگ‌تر یا کوچک‌تر بسته به نیاز استفاده کنند.
پوشش پلیمری نانولوله‌ها را می‌توان از لحاظ شیمیایی طوری دستکاری کرد که به جریان ذرات زیستی خاص متصل شوند. دانشمندان برای آزمایش این ایده، از سطح نانولوله‌های کربن موربحث و مجهز به آنتی‌بادی‌هایی استفاده کردند که به آنتی‌ژن خاص پروستات (PSA) متصل می‌شوند. آرایه‌های پوشیده‌شده با پلیمر، در مقایسه با آرایه‌های فاقد پوشش پلیمری، 40 درصد آنتی‌ژن بیشتری را به دام انداختند.
دانشمندان بر این باورند ترکیب نانولوله‌های کربنی و پوشش‌های چندگانه احتمالا در نهایت در تنظیم‌کردن ابزارهای میکروسیال جهت به دام‌انداختن ذرات بی‌نهایت کوچک و نادر مانند پروتئین‌ها و ویروس‌های خاص کمک کند.
نانولوله‌ها همواره موضوع مطالعات علمی فشرده بوده‌اند زیرا دارای ویژگی‌های استثنایی الکتریکی، مکانیکی و نوری هستند. در حالی که کاربرد آن‌ها در میکروسیال‌ها به خوبی بررسی نشده، دانشمندان حاضر در این مطالعه بر این باورند آن‌ها مواد ایده‌آلی هستند زیرا می‌توان ویژگی‌های‌شان را برای جذب‌کردن مولکول‌های نانومتری خاص دستکاری کرد.
جزئیات این موفقیت علمی در Journal of Microengineering and Nanotechnology منتشر شده است.
No tags for this post.