واپتیا فیلدنسیس سختپوستی است که ۵۰۸ سال پیش یعنی در دوره «کامبرین» در دریاهای گرمسیری زندگی میکرده است. این دریاها هماکنون در پارک ملی یوهو در کانادا قرار دارند.
همانطور که در دیاگرام این فسیل میبینید، تخمها هر کدام دو میلیمتر قطر دارند و زیر پوسته بدن مادر چسبیده شدهاند
جین برنارد کارون، دیرینشناس بیمهرگان در موزه سلطنتی انتاریو در تورنتو و استاد علوم زمین و محیطزیست و تکامل در دانشگاه تورنتو، در این مورد میگوید: «این فسیل اطلاعات بسیار جالبی را در اختیار ما قرار میدهد و دریچهای به محیطزیست جانوری است که ما انتظار پیدا کردن آن را نداشتیم».
او حدس میزند که این فسیل متعلق به یک واپتیای ماده است زیرا معمولا در بندپایان مدرن، این مادهها هستند که وظیفه حمل و نگهداری از تخمها را برعهده دارند. بندپایان متشکل از گروه حشرات، عنکبوتها و سختپوستانی مانند میگو هستند.
تخمها در این تصویر که به روش عکسبرداری میکروسکوپی الکترونی از فسیل واپتیا گرفتهشده، به صورت رنگی نمایش داده شده است. این تخمها هر کدام ۲ میلیمتر قطر دارند و زمانی که جانور از تخم بیرون میآید تا ۷ سانتیمتر بزرگ میشوند
تخمهای واپتیای فسیلشده از نمای نزدیک
کارون میگوید: « نکته جالب اینجاست که حتی با وجود تکامل حیوانات، هنوز بسیاری از سختپوستان همانند لابستر، میگو و استراکد تخمهایشان را با خود این طرف و آن طرف میبرند».
این کشف نشان میدهد که واپتیا در محیطی با تنش زیاد مثل وجود حیوانات شکارچی و یا کیفیت پایین آب دریا از نظر مواد غذایی جانوران زندگی میکرده، مجبور بوده است برای سالم ماندن بچههایش آنها را با خود به هرجا که میرود، ببرد.
واپتیا که نهایتابه اندازه هفت سانتیمتر رشد میکرده، یکی از بزرگترین حیواناتی به شمار میرود که در دریاهای باستانی زندگی میکرده و به مرور زمان به فسیل تبدیل شده است.
واپتیا کمی شبیه به میگوست و پوستهای در دو طرف قفسه سینه خود دارد که به واسطه بافتی لولا شکل به هم پیوستهاند. پاهای این حیوان به آن کمک میکرده که شنا کند ولی به نظر میرسد که در سطحی نزدیک کف دریا و در نزدیکی موجودات زنده ریزی مانند اسفنجها و کرمهای دریایی زندگی میکرده است.
کارون معتقد است که واپتیا جانوری لاشخور بوده و از بقایای غذای موجودات دیگر تغذیه میکرده است زیرا پنجه بزرگی ندارد که بتواند شکار کند.
منبع:آنا
No tags for this post.