این دستاورد بدان معنی است که می‌توان مجموعه داده‌های پیچیده را در کسری از زمان صرف شده توسط رایانه‌های امروزی، خرد کرد و به مسائل مختلفی از تحقیقات سرطان گرفته تا رمزنگاری رسیدگی کرد.
تراشه‌های سیلیکونی کنونی از یک مشکل بزرگ برخوردارند: آن‌ها شبیه خانه‌های مستقل تک طبقه در حومعه شهرها چیدمان می‌شوند و داده‌های دیجیتالی از طریق سیم‌هایی انتقال می‌یابد که هر خانه را به همسایه‌اش متصل می‌کند. اما این مساله بدان معنی است که تراشه باید پخش شوند و داده‌ها مسافتهای طولانی‌تری را طی کرده و انرژی را تلف کنند که اغلب باعث راهبندان دیجیتالی در این فرآیند می‌شود.
اکنون محققان دانشگاه استنفورد، کارنگی ملون و دانشگاه کالیفرنیا در برکلی با همکاری دکتر مهدی عاشقی نوع جدید از تراشه را ابداع کرده‌اند که می‌تواند مانند طبقات در یک آسمان‌خراش انباشته شود.
این پروژه "فناوری سیستم‌های محاسباتی نانومهندسی شده (N3XT) نام دارد و تراشه‌های جدید از ترانزیستورهای نانوله کربنی ساخته شده‌اند.
داده‌ها از میان میلیون‌ها آسانسور الکترونیکی مینیاتوری میان تراشه‌ها انتقال می‌یابند.
مزیت بزرگ این روش این است که داده‌ها می‌توانند سریعتر و موثرتر و بطور عمودی در مسافتهای کوتاه و بطور افقی در مناطق بزرگتر حرکت کنند.
تراشه‌های سیلیکونی نمی‌توانند به این شکل روی هم قرار بگیرند زیرا بشدت و تا 1000 درجه سانتیگراد داغ می‌شوند.
تراشه‌های N3XT بادمای بسیار پائینتری از سیلیکون ساخته می‌شوند از این رو می‌توان آن‌ها را روی هم چید، بدون اینکه به لایه‌های زیرین آسیب برسد.
رویکرد آسمان‌خراش چیز جدیدی نیست و چندی پیش شرکت سامسونگ از رویکردی مشابه برای ساخت بزرگترین دیسک سخت جهان با 16 ترابایت ظرفیت ذخیره‌سازی استفاده کرد اما روش مورد استفاده آن بسیار پرهزینه است.
به گزارش ایسنا، تیم N3XT در حال حاضر یک نمونه پیش‌ساخت چهار لایه ساخته‌اند. این جزئیات در مجله IEEE Computer منتشر شده است.
No tags for this post.