سهم خدمات دانش بنيان و صنایع مبتنی بر فناوري هاي پيشرفته در توليد ناخالص داخلی از كشورها رو به افزایش است به طوري كه در اقتصادهاي توسعه یافته اي نظير آمریكا این سهم به 40 درصد می رسد.
ورود عنصر دانش و فناوري در تابع توليد به معناي افزایش چشمگير بازدهی هاست و غفلت از اهميت روزافزون فناوري در توسعه اقتصادي، شكاف ميان كشورهاي پيشرو و عقب مانده تر را به صورت نمایی افزایش می دهد.
بنا به گزارش مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی، جدیدترین گزارش شاخص هاي علوم و مهندسی كه توسط بنياد ملی علوم آمریكا منتشر شده است، نشان می دهد كه در سال 2012، 27 درصد توليد ناخالص داخلی در دنيا به خدمات دانش بنيان (نظير خدمات كسب وكار، مالی و ارتباطات) و صنایع مبتنی بر فناوري هاي پيشرفته (نظير هوافضا و دارو) اختصاص داشته است.
البته در اقتصادهاي توسعه یافته اي نظير آمریكا سهم این خدمات و صنایع به 40 درصد توليد ناخالص داخلی هم می رسد و در مورد كشورهاي توسعه یافته دیگري نظير كانادا، كره، ژاپن و كشورهاي عضو اتحادیه اروپا، این سهم در فاصله زمانی 1999 تا 2012 میلادی همواره رشد داشته است.(NSF, 2014).
با وجود اینکه به دست آوردن اطلاعات بحث های مربوط به سهم پژوهش از تولید ناخالص داخلی کشور هموراه یکی از مشکلات سیاستگذاری علمی و فناوری بوده است به تبع آن صادرات فناوری های پیشرفته هم مستثنی از آن نیست اما بر اساس اطلاعات بانک جهانی در سال 2000 میلادی 0.6 درصد کل صادرات تولیدی ایران، سال 2005 میلادی 2.5 درصد و در سال 2010 میلادی 4.5 درصد کل صادرات تولیدی کشور به فناوری های پیشرفته تعلق دارد.
این اطلاعات همچنین نشان می دهد که حتی بانک جهانی هم نتوانسته در برخی سالها آماری از صادرات فناوری های پیشرفته ایران به دست بیاورد.
البته آمارهای بانک جهانی نشان می دهند كه اقتصادهاي درحال توسعه اي نظير برزیل، مالزي، چيس و هند همپاي كشورهاي تازه صنعتی شده نظير كره و كشورهاي توسعه یافته اي نظير ژاپن حجم صادرات فناوري هاي پيشرفته خود را طی دو دهه گذشته به طور مستمر افزایش داده اند و عليرغم رشد اندك این شاخص در ایران، فاصله ایران با این گروه از كشورها همچنان بسيار زیاد است.
