آن‌ها با ادغام یک مدار یکپارچه اکسید فلز مکمل نیمه رسانای حالت جامد با یک غشای دو لایه لیپیدی حاوی پمپ‌های یون آدنوزین تری‌فسفات (ATP) به این موفقیت دست یافتند.
در سیستم‌های زنده، ATP برای انتقال انرژی از محل تولید به محل مصرف در سلول استفاده می‌شود. این پیشرفت، درها را به سوی ایجاد سیستم‌های مصنوعی جدید که هر دو جزء زیستی و حالت جامد را دارند، باز کرده است.
در حالی که گروه‌های دیگر به مهار انرژی از سیستم‌های زنده پرداخته‌اند، محققان دانشگاه کلمبیا به بررسی چگونگی انجام این کار در سطح مولکولی و جداسازی تنها یک عملکرد مطلوب و اتصال آن با دستگاه‌های الکترونیکی پرداختند.
به گزارش ایسنا، نتایج این تحقیق در مجله Nature Communications منتشر شده است.
No tags for this post.